Ĉapitr'o 2
La vojaĝ'o de la unu'a tag'o kaj la aventur'o'j de la unu'a vesper'o, kun ties sekv'o'j
Tiu akurat'a ĝeneral'a serv'ist'o, la sun'o, ĵus lev'iĝ'is, kaj komenc'is fajr'ig'i alumet'o'n maten'e de la dek-tri'a de maj'o mil ok'cent du'dek sep, kiam sinjor'o Samuelo Pikviko ek'bril'is kiel ali'a sun'o post si'a dorm'ad'o, ĵet'mal'ferm'is si'a'n dorm'o'ĉambr'a'n fenestr'o'n kaj el'rigard'is al la sub'a mond'o. Gosvelostrato est'is antaŭ li'a'j pied'o'j, Gosvelostrato est'is dekstr'e de li ĝis la vid'kamp'a lim'o, Gosvelostrato etend'iĝ'is mal'dekstr'e, kaj la kontraŭ'a flank'o de Gosvelostrato est'is trans la voj'o. “Tia'j”, pens'is sinjor'o Pikviko”, est'as la mal'larĝ'a'j vid'punkt'o'j de tiu'j filozof'o'j kiu'j, kontent'ig'it'a'j per ekzamen'ad'o de tio, kio kuŝ'as antaŭ ili, ne rigard'as al la ver'o'j, kiu'j kaŝ'iĝ'as post'e. Tiel sam'e mi pov'us kontent'iĝ'i gap'ant'e ĉiam al Gosvelostrato, sen eĉ unu klopod'o penetr'i ĝis la kaŝ'it'a'j land'o'j, kiu'j ĉiu'flank'e ĉirkaŭ'as ĝi'n”. Kaj esprim'int'e tiu'n bel'a'n rimark'o'n, sinjor'o Pikviko komenc'is met'i si'n en si'a'j'n vest'aĵ'o'j'n, kaj si'a'j'n vest'aĵ'o'j'n en valiz'o'n. Grandioz'ul'o'j mal'oft'e tre si'n'don'em'e aranĝ'as si'a'j'n vest'o'j'n; la funkci'ad'o de sin'raz'ad'o, si'n'vest'ad'o kaj kaf'o'trink'ad'o est'as baldaŭ plen'um'it'a; kaj post ali'a hor'o sinjor'o Pikviko, kun la valiz'o en la man'o, teleskop'a lorn'o en la surtut'a poŝ'o, kaj not'kajer'o en la veŝt'o, pret'a por ricev'i el'trov'aĵ'o'j'n end'a'j'n je pri'not'ad'o, al'ven'is al la diliĝenc'a staci'o en la Sankt'a Marten'o-la-Grand'a.
“Fiakr'o'n!” dir'is sinjor'o Pikviko.
“Jen por vi, sinjor'o”, kri'is strang'a hom'ar'specimen'o en surtut'o sak'aĵ'a kaj antaŭ'tuk'o samŝtofa, kiu kun latun'a etiked'o kaj numer'o ĉirkaŭ la kol'o aspekt'is kvazaŭ li est'us katalog'it'a en iu kolekt'o da rar'aĵ'o'j. Tiu est'is la staci'a serv'ist'o. “Jen por vi, sinjor'o. Nun jam, l’ unu'a fiakr'ist'o!” Kaj kiam la unu'a fiakr'ist'o est'is al'vok'it'a el la trink'ej'o, kie li fum'is si'a'n unu'a'n pip'o'n, sinjor'o Pikviko kaj li'a valiz'o est'is ĵet'it'a'j en la vetur'il'o'n.
“Al la Or'a Kruc'iĝ'o”, dir'is sinjor'o Pikviko.
“Valor'as nur unu ŝiling'o'n, Toĉjo”, kri'is la fiakr'ist'o, mal'kontent'e, por inform'i si'a'n amik'o'n, la staci'a'n serv'ist'o'n, dum la fiakr'o ek'ir'is.
“Kiom aĝ'as tiu ĉeval'o, amik'o mi'a?” demand'is sinjor'o Pikviko, frot'ant'e si'a'n naz'o'n per la ŝiling'o, rezerv'it'a por la vetur'pag'o.
“Kvardekdujara”, respond'is la fiakr'ist'o, gvat'e rigard'ant'e li'n.
“Kio!” el'puŝ'is sinjor'o Pikviko, met'ant'e man'o'n al si'a not'kajer'o. La fiakr'ist'o ripet'is si'a'n antaŭ'a'n dir'aĵ'o'n. Sinjor'o Pikviko rigard'is tre atent'e la vizaĝ'o'n de la hom'o, sed li'a'j trajt'o'j ne mov'iĝ'is, do li tuj not'is la fakt'o'n.
“Kaj kiom long'e vi ĉiu'foj'e rest'ig'as ĝi'n inter la timon'o'j?” demand'is sinjor'o Pikviko, serĉ'ant'e pli'a'j'n inform'o'j'n.
“Du aŭ tri semajn'o'j'n”, respond'is la vir'o.
“Ĉu semajn'o'j'n!” dir'is sinjor'o Pikviko mir'ig'it'e kaj de'nov'e el'ig'is la not'kajer'o'n.
“Ĝi loĝ'as en Pentonvilo, kiam ĝi est'as hejm'e”, koment'is la fiakr'ist'o sen'emoci'e, “sed ni mal'oft'e hejm'e'n'ig'as ĝi'n, pro ĝi'a mal'fort'a punkt'o”.
“Ĉu pro ĝi'a mal'fort'a punkt'o!” re'dir'is la perpleks'a sinjor'o Pikviko.
“Ĝi ĉiam fal'as ter'e'n, kiam oni el'las'as ĝi'n el inter la timon'o'j”, daŭr'ig'is la fiakr'ist'o, “sed kiam ĝi est'as inter ili, ni lig'as ĝi'n tre strikt'e supre-sub'e, kun ankaŭ tre mal'long'a'j gvid'rimen'o'j, tiel ke ĝi fakt'e ne pov'as fal'i, kaj ni sur'met'is par'o'n da eg'e grand'a'j rad'o'j, do kiam ĝi efektiv'e mov'iĝ'as, ili post'kur'as ĝi'n, kaj ĝi est'as dev'ig'at'a plu'ir'i — ĝi ne pov'as mal'help'i tio'n”.
Sinjor'o Pikviko registr'is ĉiu'n vort'o'n el tiu dir'aĵ'o en si'a not'kajer'o, kun la intenc'o komunik'i ĝi'n al la klub'o, kiel el'star'a'n ekzempl'o'n de la viv'ten'ad'o en ĉeval'o'j ĉe cirkonstanc'o'j mal'favor'a'j. La en'skrib'ad'o apenaŭ fin'iĝ'is, kiam ili ven'is al la Or'a Kruc'iĝ'o. La fiakr'ist'o salt'is sub'e'n, kaj sinjor'o Pikviko el'ir'is. Sinjor'o Tupmano, sinjor'o Snodgraso kaj sinjor'o Vinklo, kiu'j mal'trankvil'e atend'is la al'ven'o'n de si'a glor'a estr'o, dens'e bon'ven'ig'is li'n.
“Jen la vetur'pag'o”, dir'is sinjor'o Pikviko, etend'ant'e la ŝiling'o'n al la fiakr'ist'o.
Kiom surpriz'iĝ'is la kler'ul'o, kiam tiu ne'kompren'ebl'a person'o ĵet'is la mon'o'n sur la pavim'o'j'n kaj pet'is per metafor'a'j esprim'o'j la plezur'o'n inter'bat'iĝ'i kun li (sinjor'o Pikviko) por la mon'sum'o!
“Vi est'as frenez'a”, dir'is sinjor'o Snodgraso.
“Aŭ ebri'a”, dir'is sinjor'o Vinklo.
“Aŭ ambaŭ kun'e”, dir'is sinjor'o Tupmano.
“Ek al!” dir'is la fiakr'ist'o, daŭr'e pugn'o'gest'ant'e kvazaŭ risort'a meĥanism'o. “Ek al! La tut'a kvar'op'o”.
“Jen sprit'aĵ'o!” kri'is ses'op'o da fiakr'ist'o'j. “Ek'labor'u Sam”, — kaj ili tre gaj'e amas'iĝ'is ĉirkaŭ la parti'o.
“Kial la kverel'o, Sam?” demand'is iu sinjor'o kun nigr'a'j kalikot'a'j manik'o'j.
“Kverel'o, ĉu?” respond'is la fiakr'ist'o, “por kio li vol'is mi'a'n numer'o'n?”
“Mi ne vol'is vi'a'n numer'o'n”, dir'is la mir'ig'it'a sinjor'o Pikviko.
“Kial do vi not'is ĝi'n?” demand'is la fiakr'ist'o.
“Mi ne ĝi'n not'is”, dir'is sinjor'o Pikviko indign'e.
“Ĉu iu vol'us kred'i”, daŭr'ig'is la fiakr'ist'o, apelaci'e al la hom'amas'o, “ĉu iu vol'us kred'i, ke inform'ist'o vetur'us en ies fiakr'o, ne nur not'ant'e ties numer'o'n, sed krom'e ĉiu'n vort'o'n, kiu'n li el'parol'as”. (Lum'o ek'flagr'is al sinjor'o Pikviko — tem'is pri la not'kajer'o.)
“Ĉu ver'e tamen?” demand'is ali'a fiakr'ist'o.
“Jes, tio'n li far'is”, respond'is la unu'a, — “kaj instig'int'e mi'n atak'i li'n, al'vok'is tri atest'ant'o'j'n por pruv'i la atak'o'n. Sed mi regal'os li'n, eĉ se mi pro tio en'karcer'iĝ'os por ses monat'o'j. Ek al!”
La fiakr'ist'o ĵet'is si'a'n ĉapel'o'n sur la ter'o'n, kun mal'prudent'a sen'zorg'o pri si'a privat'a propr'aĵ'o, kaj for'frap'is la okul'vitr'o'j'n de sinjor'o Pikviko, kaj sekv'is tiu'n atak'o'n per bat'o al la naz'o de sinjor'o Pikviko, kaj ali'a al la brust'o de sinjor'o Pikviko, kaj la tri'a al la okul'o de sinjor'o Snodgraso, kaj la kvar'a por iom vari'ig'i la afer'o'n, al la veŝt'o de sinjor'o Tupmano, kaj post'e salt'is sur la voj'o'n, kaj post'e re'e'n sur la trotuar'o'n, kaj fin'e frap'e el'ig'is la tut'a'n proviz'o'n da spir'o el la korp'o de sinjor'o Vinklo; kaj ĉio ĉi dum ses'o da sekund'o'j.
“Kie est'as polic'ist'o?” dir'is sinjor'o Snodgraso.
“Akv'um'u ili'n sub la pump'il'o”, propon'is vend'ist'o de varm'a'j pasteĉ'o'j.
“Vi sufer'os pro tio ĉi”, anhel'is sinjor'o Pikviko.
“Inform'ist'o'j!” kri'is la hom'amas'o.
“Ek al”, kri'is la fiakr'ist'o, kiu sen'ĉes'e pugn'o'gest'is la tut'a'n temp'o'n.
Ĝis nun la hom'amas'o est'is pasiv'e spekt'ant'a la scen'o'n, sed kiam dis'vast'iĝ'is la sci'ig'o, ke la pikvikanoj est'as inform'ist'o'j, ili komenc'is varb'i sufiĉ'e vigl'e por la taŭg'ec'o de real'ig'o de la propon'o de la vend'ist'o de varm'a'j pasteĉ'o'j; kaj ne antaŭ'vid'ebl'as, kia'j'n ag'o'j'n person'e agres'em'a'j'n ili ebl'e kulp'us, se ne ĉes'ig'us la inter'bat'iĝ'o'n ne'atend'it'a en'miks'iĝ'o de nov'a ven'int'o.
“Kio est'as la amuz'aĵ'o?” dir'is iom alt'a mal'dik'a jun'ul'o en verd'a surtut'o, kiu subit'e al'ven'is el la diliĝenc'a kort'o.
“Inform'ist'o'j!” kri'is de'nov'e la hom'amas'o.
“Ni ne est'as”, muĝ'is sinjor'o Pikviko, laŭ ton'o, kiu al'port'is konvink'o'n al la sen'parti'a aŭskult'ant'o.
“Ĉu ver'e ne – ĉu ver'e?” dir'is la jun'ul'o, demand'e al sinjor'o Pikviko, kaj tra'pas'ant'e la hom'amas'o'n per la sen'mank'a metod'o de kubut'ad'o al la vizaĝ'o'j de ties individu'a'j membr'o'j.
Tiu kler'ul'o per kelk'a'j hast'a'j vort'o'j klar'ig'is la real'a'n afer'stat'o'n.
“Ven'u do”, dir'is la verd'surtut'ul'o, tren'ant'e post si sinjor'o'n Pikviko per plen'a fort'o kaj parol'ant'e la tut'a'n voj'o'n. “Jen, numer'o 924, akcept'u vi'a'n vetur'pag'o'n, kaj for'ir'u – respekt'ind'a sinjor'o – kon'as li'n bon'e – for la sen'senc'aĵ'o'j'n – ĉi tie'n, sinjor'o – kie est'as vi'a'j amik'o'j? – tut'a erar'o, mi konstat'as – ne ĝen'u vi'n – akcident'o'j nepr'e okaz'as – eĉ en plej regul'a'j famili'o'j – neniam rezign'u – mank'as favor'o – halt'ig'u li'n – ŝtop'u tio'n en li'a'n pip'o'n – ŝat'as la gust'o'n – damn'ind'a'j fripon'o'j”.
Kaj kun long'a si'n'sekv'o de simil'e sen'koher'a'j fraz'o'j, el'dir'it'a'j laŭ ekster'ordinar'a vort'ŝut'ad'o, la ne'kon'at'o konduk'is en la atend'ej'o'n por vojaĝ'ont'o'j, kie'n dens'e li'n sekv'is sinjor'o Pikviko kaj ties disĉipl'o'j.
“Ĉi tie'n, kelner'o!” kri'is la ne'kon'at'o, eg'e fort'e tint'ant'e per sonor'il'o, “glas'o'j'n al ĉiu'j – brand'o kun akv'o, varm'eg'a kaj fort'a, kaj dolĉ'a, kaj abund'a – okul'o ĉu damaĝ'it'a, sinjor'o? Kelner'o! Krud'a'n bifstek'o'n por la okul'o de la sinjor'o – neni'o pli bon'a ol krud'a bifstek'o al kontuz'o, sinjor'o – mal'varm'a lantern'o'fost'o tre bon'a, sed lantern'o'fost'o mal'oportun'a – damn'e strang'aspekt'as star'i du'on'hor'o'n sur la sen'ŝirm'a strat'o kun la okul'o al la lantern'o'fost'o – he – tre bon'e – ha, ha!”
La ne'kon'at'o, ne ĉes'int'e por en'spir'i, glut'is sen'inter'romp'e plen'a'n du'on'pajnt'o'n da fum'ant'a brand'o kun akv'o, kaj ĵet'is si'n sur seĝ'o'n tiel sen'ĝen'e, kvazaŭ okaz'us neni'o ne'kutim'a.
Dum li'a'j tri kun'ul'o'j vigl'e okup'iĝ'is propon'ant'e si'a'j'n dank'o'j'n al la nov'a kon'at'o, sinjor'o Pikviko est'is liber'a ekzamen'i ties kostum'o'n kaj aspekt'o'n.
Li est'is mez'alt'a, sed la mal'dik'ec'o de la korp'o kaj la long'ec'o de la krur'o'j aspekt'ig'is li'n mult'e pli alt'a. La verd'a surtut'o est'int'is mod'a formal'a vest'aĵ'o en la epok'o de frak'o'j, sed tiu'temp'e ĝi evident'e ornam'is vir'o'n mult'e mal'pli alt'a'n ol la fremd'ul'o, ĉar la makul'it'a'j kaj velk'int'a'j manik'o'j apenaŭ ating'is la man'radik'o'j'n. Ĝi est'is buton'um'it'a dens'e ĝis la kol'o, je fort'a risk'o fend'i la dors'o'n; kaj mal'nov'a skarp'o, sen eĉ spur'o de ĉemiz'a kol'um'o, ornam'is li'a'n kol'o'n. Li'a magr'a nigr'a pantalon'o vid'ig'is ie-tie tiu'j'n bril'et'ant'a'j'n makul'o'j'n, kiu'j atest'as pri long'a serv'ad'o, kaj est'is rimen'it'a'j tre strikt'e super par'o da flik'it'a'j kaj ripar'it'a'j ŝu'o'j, kvazaŭ por kaŝ'i la mal'pur'a'j'n blank'a'j'n ŝtrump'et'o'j'n, kiu'j klar'e vid'ebl'is malgraŭ tio. Li'a'j long'a'j nigr'a'j har'o'j eskap'is neglekt-ond'e el sub ambaŭ flank'o'j de li'a mal'nov'a pinĉ'vert'a ĉapel'o; kaj ek'aper'o'j de li'a'j nud'a'j man'radik'o'j est'is observ'ebl'a'j inter la supr'aĵ'o de li'a'j gant'o'j kaj la man'um'o'j de li'a'j surtut'a'j manik'o'j. Li'a vizaĝ'o est'is mal'gras'a kaj marasm'a, sed ne'pri'skrib'ebl'a mien'o de gaj'a impertinent'o kaj perfekt'a si'n'reg'o tra'ond'is li'a'n tut'a'n person'ec'o'n.
Tia est'is la individu'o, al kiu sinjor'o Pikviko rigard'is tra si'a'j okul'vitr'o'j (kiu'j'n li feliĉ'e re'akir'is), kaj al kiu li, kiam li'a'j amik'o'j jam el'ĉerp'is si'n, komenc'is re'don'i per zorg'e elekt'it'a'j esprim'o'j si'a'j'n plej varm'a'j'n dank'o'j'n pro la last'a'temp'a help'o.
“Ne'grav'e”, dir'is la fremd'ul'o, tranĉ'ant'e tre abrupt'e la al'parol'o'n, “dir'is sufiĉ'e – jam ne plu, lert'ul'o tiu fiakr'ist'o – bon'e uz'is si'a'j'n kvin'op'o'j'n, sed se mi est'us vi'a amik'o en la verd'a surtut'o – est'u mi damn'it'a – pugn'us li'a'n kap'o'n – Di'o, jes ja – pork'a flustr'o – ankaŭ la pasteĉ'ist'o'n – sen'blag'e”.
Tiu'n koher'a'n parol'o'n inter'romp'is al'ven'o de la fiakr'ist'o de la Roĉestera diliĝenc'o, kiu anonc'is, ke “La Komodor'o” est'is ĝust'e ek'ir'ont'a.
“Komodor'o!” dir'is la fremd'ul'o ek'star'iĝ'ant'e, “mi'a diliĝenc'o – sid'lok'o antaŭ'mend'it'a – unu ekster'e – las'os vi'n pag'i la brand'o'n kun akv'o – mank'as mon'er'o'j krom kvin'pund'a bilet'o – mis'kvalit'a arĝent'o – Birminghamaj buton'o'j – ne taŭg'as – ne util'as – he?” kaj li sku'is si'a'n kap'o'n tre spert'ul'e.
Nu, okaz'is tiel, ke ankaŭ sinjor'o Pikviko kaj li'a'j tri kun'ul'o'j jam decid'is, ke Roĉestero est'u ili'a unu'a halt'ej'o; kaj sci'ig'int'e al si'a nov'e trov'it'a kon'at'o, ke ili vojaĝ'os al tiu sam'a urb'o, ili inter'konsent'is okup'i la supr'a'j'n sid'lok'o'j'n je la mal'antaŭ'o de la diliĝenc'o, kie ili pov'os ĉiu'j sid'i kun'e.
“Supr'e'n”, dir'is la fremd'ul'o, pel'ant'e sinjor'o'n Pikviko sur la tegment'o'n per tiom da tro'rapid'ec'o, kiom lez'is la dign'o'n de la si'n'ten'o de tiu sinjor'o tre signif'e.
“Ĉu valiz'o'j, sinjor'o?” demand'is la vetur'ig'ist'o.
“Ĉu mi? – Brun'paper'a pak'aĵ'o jen'as, nur tio – ceter'a propr'aĵ'o ir'is kanal'e – pak'skatol'o'j, najl'it'a'j – dom'ec'e grand'a'j – pez'a'j, pez'a'j, damn'ind'e pez'a'j”, respond'is la fremd'ul'o, ŝov'ant'e en si'a'n poŝ'o'n laŭ'ebl'e mult'o'n da brun'paper'a pak'aĵ'o, kiu montr'is plej suspekt'ind'a'j'n indik'o'j'n, ke ĝi en'hav'is unu ĉemiz'o'n kaj poŝ'tuk'o'n.
“Kap'o'j'n, kap'o'j'n – gard'u la kap'o'j'n!” kri'is la parol'em'a fremd'ul'o, kiam ili el'ir'is sub la mal'alt'a'n ark'aĵ'o'n, kiu tiu'temp'e form'is la en'ir'ej'o'n de la diliĝenc'a kort'o. “Terur'a lok'o – danĝer'a task'o – last'a'temp'e – kvin infan'o'j – patr'in'o – alt'ul'in'o manĝ'is sandviĉ'o'j'n – forges'is pri l’ ark'aĵ'o – kraŝ – bat – infan'o'j ĉirkaŭ'rigard'as – patr'in'a kap'o for – sandviĉ'o en la man'o – neni'u buŝ'o por manĝ'i ĝi'n – kap'o de l’ famili'o for – ŝok'e, ŝok'e! Ĉu rigard'as Vajthalon, sinjor'o? – bel'a lok'o – fenestr'et'o – for alies kap'o'n tie, ĉu ne, sinjor'o? – ankaŭ li ne sufiĉ'e gard'atent'is – ĉu ne, sinjor'o?”
“Mi medit'as”, dir'is sinjor'o Pikviko, “pri la strang'a ŝanĝ'iĝ'em'o de la hom'a'j afer'o'j”.
“Ha! mi kompren'as – unu tag'o'n tra palac'a pord'o, el'fenestr'e'n la post'a'n. Ĉu filozof'o, sinjor'o?
“Observ'ant'o de la hom'a natur'o, sinjor'o”, dir'is sinjor'o Pikviko.
“Ha, ankaŭ mi. Ankaŭ pli'mult'a'j hom'o'j, kiam neni'o okup'as ili'n kaj mal'mult'o akir'ebl'as. Ĉu poet'o, sinjor'o?”
“Mi'a amik'o sinjor'o Snodgraso fort'e poezi'em'as”, dir'is sinjor'o Pikviko.
“Ankaŭ mi”, dir'is la fremd'ul'o. “Epos'o – dek mil vers'o'j – revoluci'o juli'a – verk'is ĝi'n sur'lok'e – Mars'o dum'tag'e, Apolon'o dum'nokt'e – ĉan'i l’ arm'il'o'n, pinĉ'i la lir'o'n”.
“Vi do ĉe'est'is tiu'n glor'a'n scen'ej'o'n, ĉu, sinjor'o?” dir'is sinjor'o Snodgraso.
“Ĉe'est'is, nepr'e, paf'is musked'e – traf'is poet'e – en'kur'is vin'butik'o'n – skrib'is ĝi'n – re'ir'is – sibl'o, krak – ali'a ide'o – vin'butik'e'n de'nov'e – plum'o kaj ink'o – re'ir'is – tranĉ-bat – nobl'a okaz'o, sinjor'o. Ĉu sport'ist'o, sinjor'o?” — li abrupt'e turn'is si'n al sinjor'o Vinklo.
“Iom'et'e, sinjor'o”, respond'is tiu sinjor'o.
“Bel'a okup'iĝ'o, sinjor'o – bel'a okup'iĝ'o. – Ĉu hund'o'j, sinjor'o?
“Ne ĝust'e nun”, dir'is sinjor'o Vinklo.
“Ha! Vi dev'us ten'i hund'o'j'n – brav'a'j best'o'j – sagac'a'j kre'it'aĵ'o'j – propr'a ĉas'hund'o iam – hund'o Montr'o – surpriz'a instinkt'o – ir'is paf'ad'i iu'n tag'o'n – en'ir'ant'e en'ferm'ej'o'n – fajf'is – hund'o halt'is – de'nov'e fajf'is – Montr'o – sen'rezult'e, tut'e sen'mov'a – vok'is ĝi'n – Montr'o, Montr'o – rifuz'is mov'iĝ'i – hund'o kvazaŭ tra'pik'it'a – fiks'e rigard'is tabul'o'n – supr'e'n'rigard'is al ĝi, vid'is sur'skrib'aĵ'o'n – «Al ĉas'gard'ist'o est'as ordon'it'e paf'i ĉiu'j'n hund'o'j'n trov'it'a'j'n en tiu ĉi en'ferm'ej'o» – rifuz'is preter'pas'i ĝi'n – mir'ind'a hund'o – valor'a hund'o tiu – tre”.
“Tiu okaz'o est'as ekster'ordinar'a”, dir'is sinjor'o Pikviko. “Ĉu vi permes'as, ke mi not'u ĝi'n?”
“Volont'e, sinjor'o, volont'e — cent pli'a'j'n anekdot'o'j'n pri la sam'a best'o. “Brav'a jun'ul'in'o (al sinjor'o Tresio Tupmano, kiu regal'is per divers'a'j malpikvikecaj okul'um'o'j jun'ul'in'o'n apud'voj'a'n)”.
“Tre!” dir'is sinjor'o Tupmano.
“Angl'a'j jun'ul'in'o'j ne tiel brav'as kiel hispan'in'o'j – nobl'a'j kre'aĵ'o'j – gagat'nigr'a'j har'o'j – nigr'a'j okul'o'j – bel'a'j figur'o'j – dolĉ'ul'in'o'j – bel'a'j”.
“Ĉu vi loĝ'is en Hispan'uj'o, sinjor'o?” dir'is sinjor'o Tresio Tupmano.
“Loĝ'ad'is tie – long'e'temp'e”.
“Ĉu kun mult'a'j sukces'o'j, sinjor'o?” demand'is sinjor'o Tupmano.
“Ĉu sukces'o'j! Mil'o'j da. Do'n Bolaro Fizgigo – nobel'o – sol'fil'in'o – Donna Kristin'a – brav'a kre'aĵ'o – am'is mi'n frenez'e – ĵaluz'a patr'o – nobl'anim'a fil'in'o – bel'a angl'o – Donna Kristin'a mal'esper'is – cianid'a acid'o – stomak'pump'il'o en mi'a valiz'o – operaci'o plen'um'it'a – mal'jun'a Bolaro ekstaz'a – konsent'as ge'edz'iĝ'o'n – kun'ig'as man'o'j'n kaj larm'torent'as – romantik'a histori'o – tre!”
“Ĉu la sinjor'in'o est'as nun en Angl'uj'o, sinjor'o?” demand'is sinjor'o Tupmano, kiu'n la pri'skrib'o pri ŝi'a'j ĉarm'aĵ'o'j potenc'e impres'is.
“Mort'is, sinjor'o – mort'is”, dir'is la fremd'ul'o, met'ant'e al si'a dekstr'a okul'o la magr'a'n rest'aĵ'o'n de tre mal'nov'a batist'a poŝ'tuk'o. — Neniam re'fort'iĝ'is post la stomak'a pump'il'o – sub'fos'is korp'o'stat'o'n – viktim'iĝ'is”.
“Kaj ŝi'a patr'o?” demand'is la poezi'em'a Snodgraso.
“Pent'em'o kaj mizer'o”, respond'is la fremd'ul'o. “Subit'a mal'aper'o – klaĉ'o de l’ tut'a urb'o – serĉ'ad'o ĉie – sen'sukces'e – publik'a fontan'o sur la grand'a plac'o ĉes'is liver'i akv'o'n – pas'is semajn'o'j – daŭr'e ne funkci'as – labor'ist'o'j dung'it'a'j por pur'ig'i ĝi'n – akv'o for'ig'it'a – bo'patr'o trov'it'a ŝtop'it'a kap'antaŭ'e en la ĉef'tub'o, kun plen'a konfes'o en dekstr'a bot'o – el'tir'is li'n, kaj la fontan'o de'nov'e liver'is akv'o'n, tiel vigl'e kiel pli fru'e”.
“Ĉu vi permes'as al mi not'skrib'i tiu'n et'a'n romantik'a'n histori'o'n, sinjor'o?” dir'is sinjor'o Snodgraso, eg'e emoci'it'a.
“Volont'e, sinjor'o, volont'e – kvin'dek pli'a'j, se vi em'as aŭd'i ili'n – strang'a viv'o la mi'a – iom kurioz'a histori'o – ne ekster'ordinar'a, tamen unik'a”.
Tia'manier'e, kun okaz'a glas'o da el'o, kiel spec'o de parentez'o, kiam la diliĝenc'o ŝanĝ'is ĉeval'o'j'n, la fremd'ul'o daŭr'ig'is, ĝis ili al'ven'is la Roĉesteran pont'o'n, ĝis kiam la not'kajer'o'j de sinjor'o Pikviko kaj sinjor'o Snodgraso est'is tut'e plen'ig'it'a'j de li'a'j elekt'it'a'j aventur'o'j.
“Grandioz'a ruin'aĵ'o”, dir'is sinjor'o Aŭgust'o Snodgraso kun la tut'a poezi'a fervor'o, kiu karakteriz'is li'n, kiam ili ek'vid'is la bel'a'n mal'nov'a'n kastel'o'n.
“Kia bel'a stud'aĵ'o por antikv'em'ul'o!” est'is la vort'o'j fal'int'a'j el la buŝ'o de sinjor'o Pikviko, kiam li al'met'is si'a'n teleskop'o'n al si'a okul'o.
“Ha! Brav'a lok'o”, dir'is la fremd'ul'o, “glor'plen'a konstru'aĵ'o – brovumantaj mur'o'j – ŝancel'iĝ'ant'a'j ark'aĵ'o'j – mal'hel'a'j niĉ'o'j – dis'er'iĝ'ant'a'j ŝtup'ar'o'j – ankaŭ mal'nov'a katedral'o – grand'eg'a odor'o – pied'o'j de pilgrim'ant'o'j triv'is la antikv'a'j'n ŝtup'o'j'n – saksaj pord'et'o'j – konfes'ej'o'j kvazaŭ mon'pren'ul'a'j giĉet'o'j en teatr'o'j – strang'a'j ul'o'j tiu'j monaĥ'o'j – pap'o'j, kaj lord-trezor'ist'o'j, kaj ĉi'a'j mal'jun'ul'o'j, kun ruĝ'a'j vizaĝ'eg'o'j, kaj romp'it'a'j naz'o'j, aper'as ĉiu'tag'e – ankaŭ ĉam'kolor'a'j brust'o'vest'o'j – alumet'a'j paf'il'o'j – sarkofag'o – bel'a lok'o – ankaŭ antikv'a'j legend'o'j – strang'a'j histori'o'j: bon'eg'e”, la fremd'ul'o daŭr'e monolog'is ĝis ili ven'is al la tavern'o Vir'bov'o sur la ĉef'strat'o, kie la diliĝenc'o halt'is.
“Ĉu vi rest'os ĉi tie, sinjor'o?” demand'is sinjor'o Natanielo Vinklo.
“Ĉi tie – ne mi – sed vi prefer'e – bon'a gast'ej'o – agrabl'a'j lit'o'j – la plej proksim'a est'as ĉe Vrajto, mult'e'kost'a – tre mult'e'kost'a – du'on'kron'o sur la kalkul'o'n se vi rigard'as la kelner'o'n – pag'ig'as vi'n pli se vi vesper'manĝ'as ĉe amik'o ol se vi vesper'manĝ'as en la kaf'o'ĉambr'o – kurioz'ul'o'j – tre”.
Sinjor'o Vinklo turn'is si'n al sinjor'o Pikviko kaj murmur'is kelk'a'j'n vort'o'j'n; flustr'o pas'is de sinjor'o Pikviko al sinjor'o Snodgraso, de sinjor'o Snodgraso al sinjor'o Tupmano, kaj konsent'a'j kap'klin'o'j est'is inter'ŝanĝ'it'a'j. Sinjor'o Pikviko al'parol'is la fremd'ul'o'n:
“Vi far'is al ni tre grav'a'n serv'o'n hodiaŭ maten'e, sinjor'o. Ĉu vi permes'os, ke ni propon'u et'a'n indik'o'n pri ni'a dank'em'o, pet'ant'e la favor'o'n de vi'a societ'o ĉe vesper'manĝ'o?”
“Grand'a plezur'o – ne arog'as dekret'i, sed krad'rost'it'a kok'in'aĵ'o kaj fung'o'j – bon'eg'a afer'o! – je kiom'a hor'o?”
“Mi pri'pens'u”, respond'is sinjor'o Pikviko, konsult'ant'e si'a'n poŝ'horloĝ'o'n, “nun est'as preskaŭ la tri'a. Ĉu ni dir'u je la kvin'a?”
“Bon'eg'e taŭg'as por mi”, dir'is la fremd'ul'o, “je la kvin'a akurat'e – ĝis tiam – gard'u vi'n”.
Lev'int'e la pinĉ'it'a'n ĉapel'o'n ĝis kelk'a'j col'o'j de sur la kap'o, kaj sen'zorg'e re'met'int'e ĝi'n tre unu'flank'e, la fremd'ul'o, kun du'on'o de la brun'paper'a pak'aĵ'o etend'iĝ'ant'a el la poŝ'o, marŝ'is vigl'e tra la kort'o kaj turn'iĝ'is sur la ĉef'strat'o'n.
“Evident'e vojaĝ'int'o en mult'a'j land'o'j, kaj atent'a observ'ant'o de hom'o'j kaj afer'o'j”, dir'is sinjor'o Pikviko.
“Mi ŝat'us vid'i li'a'n poem'o'n”, dir'is sinjor'o Snodgraso.
“Mi tre volont'e vid'us tiu'n hund'o'n”, dir'is sinjor'o Vinklo.
Sinjor'o Tupmano dir'is neni'o'n, sed li pens'is pri Donna Kristin'a, la stomak'a pump'il'o, kaj la fontan'o; kaj li'a'j okul'o'j larm'o'plen'is.
Lu'int'e privat'a'n salon'o'n, inspekt'int'e dorm'o'ĉambr'o'j'n kaj mend'int'e vesper'manĝ'o'n, la kun'ul'ar'o el'promen'is por rigard'i la urb'o'n kaj apud'a'n najbar'aĵ'o'n.
Ni ne trov'as post atent'a tra'leg'ad'o de la not'o'j de sinjor'o Pikviko pri la kvar urb'o'j, Straŭdo, Roĉestero, Ĉathamo kaj Bromptono, ke li'a'j impres'o'j rilat'e ties aspekt'o'n grav'e diferenc'as de tiu'j ali'a'j vojaĝ'int'o'j, kiu'j tra'ir'is la sam'a'n teren'o'n. Li'a ĝeneral'a pri'skrib'o est'as facil'e resum'ebl'a.
“La ĉef'a'j produkt'aĵ'o'j de tiu'j urb'o'j”, skrib'is sinjor'o Pikviko, “ŝajn'e est'as soldat'o'j, mar'ist'o'j, jud'o'j, kalk'o, salikok'et'o'j, oficir'o'j kaj haven'labor'ist'o'j. La ĉef'a'j proviz'aĵ'o'j el'met'it'a'j por vend'o sur la publik'a'j strat'o'j est'as mar'aĵ'o'j, migdal'a karamel'o, pom'o'j, plat'fiŝ'o'j kaj ostr'o'j. La strat'o'j prezent'as vigl'a'n kaj ag'em'a'n aspekt'o'n, ĉef'e rezult'e de la festen'o de la soldat'o'j. Ver'e ĝoj'ig'as mens'o'j'n filantrop'a'j'n, vid'i ĉi brav'ul'o'j'n ŝancel'ir'i sub influ'o de super'flu'ant'a'j entuziasm'o kaj alkohol'aĵ'o; tiom pli kiam mi memor'as, ke sekv'ad'o de ili kaj sprit'ad'o kun ili hav'ig'as mal'mult'e'kost'a'n kaj sen'kulp'a'n distr'aĵ'o'n al la knab'a populaci'o. Neni'o (al'don'is sinjor'o Pikviko) pov'as super'i li'a'n bon'humor'o'n. Ĝust'e en la tag'o antaŭ ni'a al'ven'o unu el ili est'is plej fort'e ofend'it'a en la dom'o de trink'ej'estr'o. La kelner'in'o pozitiv'e rifuz'is verŝ'i por li pli da trink'aĵ'o; pro kio li (nur lud'em'e) el'ing'ig'is si'a'n bajonet'o'n kaj vund'is la ŝultr'o'n de la jun'ul'in'o. Kaj tamen tiu brav'ul'o la unu'a ir'is al tiu dom'o la post'a'n maten'o'n kaj esprim'is si'a'n pret'ec'o'n preter'atent'i la afer'o'n kaj forges'i la okaz'aĵ'o'n.
“La konsum'ad'o de tabak'o en tiu'j urb'o'j (daŭr'ig'is sinjor'o Pikviko) nepr'e est'as tre grand'a: kaj la odor'o, kiu plen'ig'as la strat'o'j'n, dev'as est'i eg'e frand'ind'a por tiu'j, kiu'j ekstrem'e ŝat'as fum'ad'o'n. Supr'aĵ'ec'a vojaĝ'ant'o ebl'e anatem'us la mal'pur'ec'o'n, kiu est'as ili'a ĉef'a karakteriz'o. Sed al tiu'j, kiu'j rigard'as tio'n indik'o de trafik'o kaj komerc'a prosper'o, ĝi est'as ver'e kontent'ig'a”.
Akurat'e je la kvin'a hor'o ven'is la fremd'ul'o, kaj baldaŭ post'e la vesper'manĝ'o.
Li jam sen'ig'is si'n de la brun'paper'a pak'aĵ'o, sed neniom ŝanĝ'is si'a'j'n vest'aĵ'o'j'n, kaj li est'is, se tio est'is ebl'a, pli ol antaŭ'e parol'em'a.
“Kio est'as tio?” li demand'is, kiam la kelner'o for'ig'is unu el la kovr'il'o'j.
“Sole'o'j, sinjor'o”.
“Sole'o'j – ha! – bon'eg'a'j fiŝ'o'j – ĉiu'j ven'as el Londono – diliĝenc'a'j propriet'ul'o'j aranĝ'as politik'a'j'n vesper'manĝ'o'j'n – transport'ad'o de sole'o'j – dek'o'j da korb'o'j – ruz'a'j person'o'j – glas'o'n da vin'o, sinjor'o?”
“Kun plezur'o”, dir'is sinjor'o Pikviko; kaj la fremd'ul'o trink'is vin'o'n, unu'e kun li, post'e kun sinjor'o Snodgraso, kaj post'e kun sinjor'o Tupmano, kaj post'e kun sinjor'o Vinklo, kaj post'e kun la tut'a societ'o, preskaŭ tiel rapid'e kiel li parol'is.
“Diabl'a tohuvabohu'o sur la ŝtup'ar'o, kelner'o”, dir'is la fremd'ul'o. “Benk'o'j supr'e'n'ir'as – ĉarpent'ist'o'j sub'e'n'ir'as – lamp'o'j, glas'o'j, harp'o'j. Kio prepar'iĝ'as?”
“Bal'o, sinjor'o”, dir'is la kelner'o.
“Privat'a, ĉu?”
“Ne, sinjor'o, ne privat'a, sinjor'o. Bal'o por financ'i bon'farad'o'n, sinjor'o”.
“Ĉu mult'a'j ĉarm'ul'in'o'j est'as en tiu ĉi urb'o, ĉu vi sci'as, sinjor'o?” demand'is sinjor'o Tupmano kun grand'a interes'o.
“Bril'a'j – bon'eg'a'j. Kent'o, sinjor'o – ĉiu kon'as Kent'o'n – pom'o'j, ĉeriz'o'j, lupol'o'j kaj vir'in'o'j. Ĉu glas'o'n da vin'o, sinjor'o?”
“Kun grand'a plezur'o”, respond'is sinjor'o Tupmano.
La fremd'ul'o verŝ'is kaj mal'verŝ'is.
“Mi tre ŝat'us part'o'pren'i,” dir'is sinjor'o Tupmano, re'ven'ant'e al la tem'o de la bal'o, “tre ŝat'us”.
“Bilet'o'j ĉe la bar'o, sinjor'o”, en'met'is la kelner'o, “po du'on'gine'o, sinjor'o”.
Sinjor'o Tupmano de'nov'e esprim'is serioz'a'n dezir'o'n ĉe'est'i la festen'o'n, sed vid'int'e neniu'n respond'o'n en la mal'hel'a'j okul'o'j de sinjor'o Snodgraso, nek en la distr'it'a rigard'o de sinjor'o Pikviko, li si'n don'is kun grand'a interes'o al la port'vin'o kaj desert'o, kiu'j est'is ĵus sur'tabl'ig'it'a'j. La kelner'o for'ir'is, kaj la societ'o est'is las'it'a por ĝu'i la komfort'a'j'n du hor'o'j'n post'vesper'manĝ'a'j'n.
“Pardon'pet'e, sinjor'o”, dir'is la fremd'ul'o, “botel'o stagn'as – ĉirkaŭ'pas'ig'u ĝi'n – voj'o de la sun'o – tra la buton'tru'o – neniom da post'las'aĵ'o”, kaj li mal'plen'ig'is si'a'n glas'o'n, kiu'n li plen'ig'is antaŭ proksim'um'e du minut'o'j, kaj en'verŝ'is ali'a'n, kun mien'o de hom'o kutim'iĝ'int'a pri ĝi.
La vin'o est'is pas'ig'it'a, kaj nov'a proviz'o est'is mend'it'a. La vizit'ant'o parol'is, la pikvikanoj aŭskult'is. Sinjor'o Tupmano ĉiu'moment'e pli em'is part'o'pren'i la bal'o'n. La vizaĝ'o de sinjor'o Pikviko ard'is je mien'o de universal'a filantropi'o, kaj sinjor'o Vinklo kaj sinjor'o Snodgraso profund'e en'dorm'iĝ'is.
“Oni komenc'as tie supr'e”, dir'is la fremd'ul'o, “aŭd'as la soci'o'n – violon'o'j agord'iĝ'as – nun la harp'o – jen komenc'at'e”.
La divers'a'j son'o'j, kiu'j trov'is por si voj'o'n mal'supr'e'n anonc'is la komenc'iĝ'o'n de la unu'a kvadril'o.
“Kiom mi ŝat'us part'o'pren'i”, dir'is sinjor'o Tupmano, de'nov'e.
“Ankaŭ mi”, dir'is la fremd'ul'o, “damn'ind'a valiz'ar'o – pez'a'j pram'o'j – neni'o vest'ind'a – strang'e, ĉu ne?”
Nu, ĝeneral'a bon'vol'em'o est'is unu el la ĉef'a'j karakteriz'o'j de la Pikvika teori'o, kaj neni'u pli rimark'ind'is pro la fervor'a manier'o akcept'i tia'n nobl'a'n princip'o'n ol sinjor'o Tresio Tupmano. La nombr'o de la ekzempl'o'j, registr'it'a'j en la protokol'o'j de la societ'o, kiam tiu bon'eg'ul'o direkt'is ricev'ont'o'j'n de bon'farad'o al la dom'o'j de ali'a'j an'o'j por uz'it'a'j vest'aĵ'o'j aŭ mon'help'o, est'is preskaŭ ne'kred'ebl'a.
“Mi plezur'e prunt'e'don'us al vi ind'a'n vest'aĵ'o'n tiu'cel'e”, dir'is sinjor'o Tresio Tupmano, “sed vi est'as iom svelt'a, kaj mi est'as…”
“Iom dik'a – matur'iĝ'int'a Bakĥo – tranĉ'is la foli'o'j'n – des'ur'barel'iĝ'is, kaj prefer'is krud'a'n lan'aĵ'o'n, ĉu ne? – ne du'obl'e distil'it'a, sed du'obl'e mis'stilit'a – ha! ha! Pas'ig'u la vin'o'n”.
Ĉu sinjor'o Tupmano iom indign'is pri la brusk'a ton'o, laŭ kiu li est'is petit'a pas'ig'i la vin'o'n, kiu'n la fremd'ul'o tiel rapid'e for'ig'is; aŭ ĉu li tre prav'e skandal'iĝ'is ĉar la influ'a an'o de la Klub'o Pikvika est'is hont'ind'e kompar'it'a al debareliĝinta Bakĥo, est'as fakt'o ankoraŭ ne tut'e cert'ig'it'a. Li pas'ig'is la vin'o'n, tus'is du'foj'e, kaj tre sever'e rigard'is dum kelk'a'j sekund'o'j la fremd'ul'o'n, sed ĉar tiu individu'o tamen ŝajn'is tut'e si'n'reg'a kaj tut'e trankvil'a sub la bor'a rigard'o, li iom post iom mal'streĉ'iĝ'is kaj re'ven'is al la tem'o de la bal'o.
“Mi est'is dir'ont'a, sinjor'o”, li dir'is, “ke kvankam mi'a'j vest'aĵ'o'j est'as tro grand'a'j, la komplet'o de mi'a amik'o sinjor'o Vinklo ebl'e est'us laŭ vi'a mezur'o”.
La fremd'ul'o mezur'is sinjor'o'n Vinklo per si'a okul'o, kaj tiu organ'o bril'et'is kontent'e, kiam li dir'is:
“Tut'e laŭ la mezur'o”.
Sinjor'o Tupmano ĉirkaŭ'rigard'is. La vin'o, kiu jam dorm'ig'e influ'is sinjor'o'n Snodgraso kaj sinjor'o'n Vinklo, ŝtel'iĝ'is en la sent'um'o'j'n de sinjor'o Pikviko. Tiu sinjor'o iom post iom tra'pas'is la divers'a'j'n etap'o'j'n, kiu'j antaŭ'as la letargi'o'n post'vesper'manĝ'a'n kaj ties sekv'o'j'n. Li jam spert'is la kutim'a'j'n trans'ir'o'j'n de la alt'a festen'em'o ĝis la profund'o'j de la mizer'o, kaj el la profund'o'j de la mizer'o ĝis la alt'a festen'em'o. Kiel gas'lantern'o sur la strat'o, kun vent'o en la tub'o, li vid'ig'is moment'e ne'natur'a'n bril'o'n; post'e mal'alt'iĝ'is tiom, kiom apenaŭ vid'ebl'is: post mal'long'a paŭz'o li ek'flam'is de'nov'e por moment'e lum'ig'i, post'e flagr'is per ne'cert'a ŝancel'iĝ'a spec'o de lum'o, post'e komplet'e esting'iĝ'is. Li'a kap'o klin'iĝ'is al'sin'e; kaj sen'ĉes'a ronk'ad'o kun okaz'a part'a singult'o est'is la sol'a'j aŭd'ebl'a'j indik'o'j pri la ĉe'est'o de la grandioz'ul'o.
La tent'o ĉe'est'i la bal'o'n kaj form'i si'a'j'n unu'a'j'n impres'o'j'n pri la bel'o de la Kent'a'j jun'ul'in'o'j, fort'e posed'is sinjor'o'n Tupmano. La tent'o kun'pren'i kun si la fremd'ul'o'n simil'e fort'is. Li tut'e ne kon'is la lok'o'n kaj ties loĝ'ant'o'j'n, kaj la fremd'ul'o ŝajn'is posed'i tiel grand'a'n kon'o'n pri ambaŭ kiel se li loĝ'us tie ek'de si'a infan'aĝ'o. Sinjor'o Vinklo dorm'is, kaj sinjor'o Tupmano sufiĉ'e spert'is pri tia'j afer'o'j por sci'i, ke tuj post la vek'iĝ'o li, laŭ la kutim'a progres'o de la natur'o, rul'iĝ'os pez'e al si'a lit'o.
“Plen'ig'u la glas'o'n, kaj pas'ig'u la vin'o'n”, dir'is la ne'lac'ig'ebl'a gast'o.
Sinjor'o Tupmano far'is laŭ'pet'e, kaj la al'don'it'a stimul'o de tiu last'a glas'o determin'is li'a'n intenc'o'n.
“La dorm'o'ĉambr'o de Vinklo est'as intern'e de la mi'a”, dir'is sinjor'o Tupmano, “mi ne pov'us kompren'ig'i al li, kio'n mi vol'as, se mi vek'us li'n nun, sed mi sci'as, ke li hav'as frak'o'n, en unu vojaĝ'sak'o, kaj se vi ebl'e vest'us ĝi'n al la bal'o, kaj de'met'us ĝi'n post ni'a re'ven'o, mi pov'us re'met'i ĝi'n, tut'e ne ĝen'int'e li'n pri la afer'o”.
“Bon'eg'e”, dir'is la fremd'ul'o, “bril'a plan'o – damn'e strang'a situaci'o – dek kvar frak'o'j en la pak'skatol'o'j kaj dev'ig'it'a vest'i alies – tre bon'a sprit'aĵ'o tiu – tre”.
“Ni dev'as aĉet'i ni'a'j'n bilet'o'j'n”, dir'is sinjor'o Tupmano.
“Ne valor'as du'on'ig'i gine'o'n”, dir'is la fremd'ul'o, “ni vet'u pri kiu pag'os por ambaŭ – mi nom'as, vi flug'ig'as la mon'er'o'n – unu'a'foj'e – dam'o – dam'o – sorĉ'a dam'o”, kaj sur'plank'iĝ'is la suveren'o, kun la Drak'o (ĝentil'e nom'it'a dam'o) supr'e.
Sinjor'o Tupmano sonor'ig'is, aĉet'is la bilet'o'j'n kaj mend'is dorm'o'ĉambr'a'j'n kandel'ing'o'j'n. Post plu'a kvar'on'hor'o la fremd'ul'o est'is komplet'e vest'it'a en kostum'o de sinjor'o Natanielo Vinklo.
“Tio est'as nov'a frak'o”, dir'is sinjor'o Tupmano, dum la fremd'ul'o rigard'is si'n tre kontent'e en long'a spegul'o, “la unu'a tajl'it'a kun ni'a'j klub'a'j buton'o'j”, kaj li atent'ig'is si'a'n kun'ul'o'n pri la grand'a or'um'it'a buton'o, kiu montr'is bust'o'n de sinjor'o Pikviko mez'e, kaj la liter'o'j K.P. ambaŭ'flank'e.
“K.P.”, dir'is la fremd'ul'o, “strang'a el'met'aĵ'o – simil'aĵ'o de l’ old'ul'o kaj K.P. – Kio est'as K.P. – Kurioz'a Pelerin'o, ĉu?”
Sinjor'o Tupmano, kun fort'iĝ'ant'a indign'iĝ'o kaj grand'a grav'ec'o, klar'ig'is la mistik'a'n blazon'o'n.
“Iom mal'long'a ĉe la tali'o, ĉu ne?” dir'is la fremd'ul'o, tord'iĝ'ant'e por ek'vid'i en la spegul'o la tali'a'j'n buton'o'j'n, kiu'j est'is du'on'supr'e sur la dors'o. “Kvazaŭ jak'o de poŝt'ist'o – strang'a'j jak'o'j tiu'j – tajl'at'a'j laŭ'kontrakt'e – sen mezur'ad'o – mister'a'j dis'don'o'j de la Sort'o – ĉiu'j mal'long'ul'o'j ricev'as jak'o'j'n long'a'j'n – ĉiu'j long'ul'o'j mal'long'a'j'n”.
Tiel daŭr'ig'ant'e la nov'a kun'ul'o de sinjor'o Tupmano ĝust'ig'is si'a'n vest'aĵ'o'n, aŭ prefer'e la vest'aĵ'o'n de sinjor'o Vinklo, kaj akompan'at'e de sinjor'o Tupmano supr'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'n konduk'ant'a'n al la bal'ĉambr'o.
“Vi'a'j'n nom'o'j'n, sinjor'o?” dir'is la pord'ist'o.
Sinjor'o Tresio Tupmano ĝust'e ek'paŝ'is antaŭ'e'n por sci'ig'i si'a'j'n titol'o'j'n, kiam la fremd'ul'o tio'n mal'help'is.
“Tut'e sen nom'o'j”, kaj post'e li flustr'is al sinjor'o Tupmano, “nom'o'j ne konven'as – ne kon'at'a'j – tre bon'a'j nom'o'j si'a'spec'e, sed ne grandioz'a'j – bon'eg'a'j nom'o'j por mal'grand'a fest'o, sed neniel impres'as ĉe publik'a'j kun'ven'o'j – inkognit'e taŭg'as – Sinjor'o'j el Londono – disting'it'a'j ali'land'an'o'j – io ajn”.
La pord'o est'is ĵet'e mal'ferm'it'a, kaj sinjor'o Tresio Tupmano kaj la fremd'ul'o en'ir'is la bal'ĉambr'o'n.
Tiu est'is ĉambr'o long'a kun karmezin'e kovr'it'a'j benk'o'j kaj vaks'a'j kandel'o'j en vitr'a'j lustr'o'j. La muzik'ist'o'j est'is sekur'e en'karcer'ig'it'a'j en alt'e lok'it'a nest'ej'o, kaj kvadril'o'j'n sistem'e tra'paŝ'is du-tri ge'danc'ant'ar'o'j. Du kart'o'tabl'o'j est'is okup'it'a'j en la apud'a kart'lud'a ĉambr'o, kaj du par'o'j da mal'jun'ul'in'o'j kaj ekvivalent'a nombr'o da gras'a'j sinjor'o'j vist'is ĉe ili.
La kvadril'o fin'iĝ'is, la danc'int'o'j promen'is tra la ĉambr'o, kaj sinjor'o Tupmano kaj li'a kun'ul'o star'ig'is si'n en angul'o por observ'i la ĉe'est'ant'o'j'n.
“Atend'u moment'o'n”, dir'is la fremd'ul'o, “gaj'o baldaŭ – korife'o'j ankoraŭ ne ven'is – stang'a lok'o – dok'ej'estr'o'j alt'rang'a'j ne kon'as dok'ej'estr'o'j'n mal'pli alt'rang'a'j'n – dok'ej'estr'o'j mal'pli alt'rang'a'j ne kon'as et'nobel'ar'o'n – et'nobel'ar'o ne kon'as komerc'ist'o'j'n – komisi'it'o neniu'n kon'as”.
“Kiu est'as tiu knab'et'o kun hel'a'j har'o'j kaj roz'kolor'a'j okul'o'j, en mask'o'bal'a kostum'o?” demand'is sinjor'o Tupmano.
“Ĉit, mi pet'as – roz'kolor'a'j okul'o'j – mask'o'bal'a kostum'o – knab'et'o – galimati'o – standard'ist'o de l’ 97a infanteri'a regiment'o – honor'ind'a Vilmoto Galinag'o – grandioz'a famili'o – Galinag'o'j – tre”.
“Kavalir'o Tomas'o Klubulo, kavalir'edz'in'o Klubulo kaj la fraŭl'in'o'j Klubulo!” kri'is la pord'ist'o per voĉ'o [stentor'a].
Grand'a'n sensaci'o'n tra la ĉambr'o kaŭz'is la en'ven'o de la alt'a sinjor'o en blu'a frak'o kaj hel'a'j buton'o'j, sinjor'in'eg'o en blu'a saten'aĵ'o, kaj du jun'ul'in'o'j simil'ampleks'a'j en laŭ'mod'a'j rob'o'j sam'kolor'a'j.
“Komisi'it'o – ĉef'o de la Dok'ej'o – grandioz'ul'o – rimark'ind'e grandioz'a ul'o”, flustr'is la fremd'ul'o en l’ orel'o'n de sinjor'o Tupmano, dum la bon'far'a komitat'o gvid'is kavalir'o'n Tomas'o Klubulo al la ĉe'flok'o en la ĉambr'o. La honor'ind'a Vilmoto Galinag'o kaj ali'a'j disting'ind'a'j sinjor'o'j al'prem'iĝ'is por omaĝ'i al la fraŭl'in'o'j Klubulo, kaj kavalir'o Tomas'o Klubulo star'is rekt'eg'e kaj majest'e rigard'is trans si'a'n nigr'a'n kol'tuk'o'n al la ĉe'est'ant'a societ'o.
“Sinjor'o Smitio, sinjor'in'o Smitio kaj la fraŭl'in'o'j Smitio”, est'is la post'a anonc'o.
“Kio est'as sinjor'o Smitio?” demand'is sinjor'o Tresio Tupmano.
“Io en la dok'ej'o”, respond'is la fremd'ul'o.
Sinjor'o Smitio klin'iĝ'is respekt'em'e antaŭ kavalir'o Tomas'o Klubulo, kaj kavalir'o Tomas'o Klubulo agnosk'is la salut'o'n per konsci'a degn'o. Kavalir'edz'in'o Klubulo teleskop'e rigard'is sinjor'in'o'n Smitio kaj la famili'o'n per si'a lorn'et'o, kaj sinjor'in'o Smitio si'a'vic'e rigard'is sinjor'in'o'n Iu-ali'a, kies edz'o tut'e ne est'is en la Dok'ej'o.
“Kolonel'o Buldero, kolonel'edz'in'o Buldero kaj fraŭl'in'o Buldero”, est'is la post'a'j al'ven'int'o'j.
“Garnizonestro”, dir'is la fremd'ul'o, respond'e al demand'a rigard'o de sinjor'o Tupmano.
Fraŭl'in'o'n Buldero varm'e salut'is la fraŭl'in'o'j Klubulo, la salut'o inter kolonel'edz'in'o Buldero kaj kavalir'edz'in'o Klubulo est'is kiel ebl'e plej amik'ec'a, kolonel'o Buldero kaj kavalir'o Tomas'o Klubulo inter'ŝanĝ'is flar'tabak'o'n kaj aspekt'e tre simil'is par'o'n da Aleksandroj Selkirkoj — “De l’ vid'aĵ’ ili est'as monark'o'j”.
Dum la lok'a aristokrati'o — Bulderoj, Klubuloj kaj Galinag'o'j — tiel konserv'is si'a'n dign'o'n ĉe la super'a ekstrem'o de la ĉambr'o, la ali'a'j soci'a'j klas'o'j imit'is ties ekzempl'o'n ĉe ali'a'j ĝi'a'j part'o'j. La mal'pli aristokrat'a'j oficir'o'j de la 97a regiment'o dediĉ'is si'n al la famili'o'j de la mal'pli grav'a'j funkci'ul'o'j de la dok'ej'o. La advokat'edz'in'o'j kaj la edz'in'o de la vin'komerc'ist'o ĉef'is en ali'a rang'o (la edz'in'o de l’ bier'far'ant'o rajt'is vizit'i la Bulderojn), kaj sinjor'in'o Tomlinsono, la poŝt'estr'in'o, ŝajn'is laŭ komun'a inter'konsent'o ĉef'o de la komerc'a parti'o.
Unu el la plej popular'a'j person'o'j en si'a propr'a rond'o est'is et'a gras'a vir'o kun ring'o da hirt'a'j har'o'j ĉirkaŭ la kap'o kaj ampleks'a kalv'a eben'aĵ'o supr'e — doktor'o Ŝovulo, ĥirurg'o de la 97a. La doktor'o inter'ŝanĝ'is flar'tabak'o'n kun ĉiu'j, babil'is kun ĉiu'j, rid'is, danc'is, invent'is ŝerc'o'j'n, lud'is vist'o'n, far'is ĉio'n kaj trov'iĝ'is ĉie. Al tiu'j okup'iĝ'o'j, kvankam mult'nombr'a'j, la et'a doktor'o al'don'is okup'iĝ'o'n pli grav'a'n ol la ceter'a'j — li ne'lac'ig'ebl'e direkt'is la plej sen'inter'romp'a'n kaj dediĉ'it'a'n atent'o'n al mal'jun'a vidv'in'et'o, kies riĉ'a kostum'o kaj amas'o da ornam'aĵ'o deklar'is ŝi'n plej dezir'ind'a al'don'aĵ'o al lim'ig'it'a'j en'spez'o'j.
Al la doktor'o kaj al la vidv'in'o la okul'o'j de sinjor'o Tupmano kaj de li'a kun'ul'o fiks'iĝ'is dum kelk'a temp'o, kaj la fremd'ul'o ek'parol'is:
“Mult'e da mon'o – old'ul'in'o – puf'a doktor'o – ide'o ne mal'bon'a – ĝu'ig'a plezur'o”, son'is la ne'kompren'ebl'a'j fraz'o'j, kiu'j el'ir'is tra li'a'j lip'o'j. Sinjor'o Tupmano sci'vol'e rigard'is li'a'n vizaĝ'o'n.
“Mi danc'os kun la vidv'in'o”, dir'is la fremd'ul'o.
“Kiu ŝi est'as?” demand'is sinjor'o Tupmano.
“Ne sci'as – neniam vid'is ŝi'n dum la viv'o – anstataŭ'i la doktor'o'n – ek al”.
Kaj la fremd'ul'o tuj trans'ir'is la ĉambr'o'n kaj, apog'ant'e si'n al kamen'bret'o, komenc'is rigard'ad'i per mien'o de respekt'em'a kaj melankoli'a admir'o al la gras'a vizaĝ'o de la old'ul'in'o. Sinjor'o Tupmano spekt'is, mut'e mir'ig'it'e. La fremd'ul'o progres'is rapid'e; la et'a doktor'o danc'is kun ali'a dam'o; la vidv'in'o fal'ig'is si'a'n vent'um'il'o'n, la fremd'ul'o lev'is kaj prezent'is ĝi'n, — rid'et'o — riverenc'o — dam'a klin'iĝ'o — kelk'a'j vort'o'j inter'parol'a'j. La fremd'ul'o sen'hezit'e al'ir'is kaj re'ven'is kun la ceremoni'estr'o, et'a prezent'a pantomim'o, kaj la fremd'ul'o kun sinjor'in'o Buĝero pren'is lok'o'n en kvadril'o.
La surpriz'o'n de sinjor'o Tupmano pro tiu mal'subtil'a kondut'o, kvankam grand'a'n, sen'mezur'e super'is la mir'eg'o de la doktor'o. La fremd'ul'o est'is jun'a, kaj la vidv'in'o flat'iĝ'is. La atent'o'n de la doktor'o la vidv'in'o mal'atent'is, kaj la indign'iĝ'o de la doktor'o est'is ignor'at'a de li'a sen'perturb'a rival'o. Doktor'o Ŝovulo est'is sen'pov'ig'it'a. Ke li, doktor'o Ŝovulo de la 97a, est'u tuj esting'it'a de vir'o, kiu'n neni'u vid'is pli fru'e, kaj kiu'n eĉ nun neni'u kon'is! Doktor'o Ŝovulo, doktor'o Ŝovulo de la 97a rifuz'it'a! Ne'ebl'e! Tio ne pov'us est'i! Jes, tiel est'is, jen ili. Kio! Prezent'as si'a'n amik'o'n! Ĉu li kred'u la okul'o'j'n! Li rigard'is de'nov'e, kaj dev'is dolor'e agnosk'i la ver'ec'o'n de si'a'j vid'il'o'j, sinjor'in'o Buĝero danc'as kun sinjor'o Tresio Tupmano, ne est'is erar'ebl'ec'o. Jen antaŭ li la vidv'in'o, korp'e salt'ant'a, ie-tie, kun ne'kutim'a vigl'ec'o, kaj sinjor'o Tresio Tupmano ĉirkaŭ'hop'ant'a, kun vizaĝ'o esprim'ant'a la plej koncentr'it'a'n solen'ec'o'n, danc'ant'a (kiel sufiĉ'e mult'a'j danc'as) kvazaŭ kvadril'o est'us neni'o amuz'a sed sever'a dolor'o al la sent'o'j, kies renkont'iĝ'o postul'as sen'ced'a'n firm'ec'o'n de la anim'o.
Silent'e kaj pacienc'e la doktor'o toler'is ĉio'n ĉi, kaj ĉiu'j'n trans'don'o'j'n de negus'o, kaj serĉ'ad'o'n de glas'o'j, kaj sin'paf'ad'o'n por biskvit'o'j, kaj flirt'ad'o'n, kiu'j sekv'is; sed kelk'a'j'n sekund'o'j'n post kiam la fremd'ul'o mal'aper'is por konduk'i sinjor'in'o'n Buĝero al ŝi'a vetur'il'o, li rapid'e si'n paf'is el la ĉambr'o kun efervesk'o de ĉiu er'o de si'a sub'prem'it'a indign'o, el ĉiu'j part'o'j de si'a vizaĝ'o, en pasi'a ŝvit'ad'o.
La fremd'ul'o est'is re'ven'ant'a, kaj apud li est'is sinjor'o Tupmano. Li parol'is mal'laŭt'e kaj rid'is. La et'a doktor'o ard'is sen'viv'ig'i li'n. Li ekzalt'is. Li triumf'is.
“Sinjor'o!” dir'is la doktor'o per tim'ig'a voĉ'o, el'pren'ant'e kart'et'o'n kaj re'tir'iĝ'ant'e en angul'o'n de la koridor'o, “mi'a nom'o est'as Ŝovulo, doktor'o Ŝovulo, sinjor'o, el la 97a regiment'o, kazern'o Ĉathama, jen mi'a kart'o, sinjor'o, mi'a kart'o”. Li vol'is al'don'i pli, sed li'a indign'o sufok'is li'n.
“Ha!” respond'is la fremd'ul'o sen'perturb'e. “Ŝovulo – kor'e dank'as – tre ĝentil'e – aktual'e ne mal'san'a, Ŝovulo – sed kiam jes – mi frap'os ĉe vi'a pord'o”.
“Vi — vi est'as evit'ul'o, sinjor'o!” anhel'is la furioz'a doktor'o. — “Poltron'a… kovard'a… mensog'ul'o… ia… ia… ĉu neni'o persvad'os vi'n don'i al mi vi'a'n kart'o'n, sinjor'o?”
“Ha, mi kompren'as”, dir'is la fremd'ul'o, du'on'e flank'e'n, “negus'o tro fort'as ĉi tie – mal'avar'a trink'ej'estr'o – tre mal'saĝ'e – tre – limonad'o prefer'ind'as – varm'eg'a'j ĉambr'o'j – mal'jun'a'j sinjor'o'j – sufer'os pro tio maten'e – kruel'e – kruel'e”, kaj li plu'ir'is kelk'a'j'n paŝ'o'j'n.
“Vi loĝ'as en tiu ĉi dom'o, sinjor'o”, dir'is la indign'a et'ul'o, “vi est'as nun ebri'a, sinjor'o, sed vi aŭd'os pri mi maten'e, sinjor'o. Mi el'trov'os vi'n, sinjor'o, mi el'trov'os vi'n”.
“Prefer'e trov'i mi'n el ol trov'i mi'n en”, respond'is la sen'perturb'a fremd'ul'o.
Doktor'o Ŝovulo aspekt'is ne'dir'ebl'e feroc'a, dum li fiks'is sur'kap'e'n si'a'n ĉapel'o'n per indign'a frap'o, kaj la fremd'ul'o kun sinjor'o Tupmano supr'e'n'ir'is al la dorm'o'ĉambr'o de tiu last'a por re'met'i la prunt'it'a'n plum'ar'o'n de la sen'konsci'a Vinklo.
Tiu sinjor'o profund'e dorm'is, la re'met'ad'o baldaŭ plen'um'iĝ'is. La fremd'ul'o est'is ekstrem'e gaj'a, kaj sinjor'o Tupmano, est'ant'e sufiĉ'e konfuz'it'a pro vin'o, negus'o, lum'o'j kaj dam'o'j, taks'is la tut'a'n afer'o'n kiel frand'ind'a'n sprit'aĵ'o'n. Li'a nov'a amik'o for'ir'is, kaj spert'int'e iom'et'e da mal'facil'o por trov'i la tru'o'n de si'a nokt'o'ĉap'o origin'e intenc'it'a por akcept'o de li'a kap'o, kaj fin'e renvers'int'e si'a'n kandel'ing'o'n dum la lukt'ad'o por sur'met'i ĝi'n, sinjor'o Tresio Tupmano sukces'is en'lit'iĝ'i per seri'o da komplik'a'j manovr'o'j, kaj baldaŭ post'e en'dorm'iĝ'is.
La sep'a hor'o apenaŭ ĉes'is sonor'i je la post'a maten'o kiam la ampleks'a mens'o de sinjor'o Pikviko vek'iĝ'is el la sen'konsci'a stat'o, en kiu'n plonĝ'is ĝi'n la dorm'o, pro laŭt'a frap'ad'o sur li'a ĉambr'a pord'o.
“Kiu est'as?” dir'is sinjor'o Pikviko, abrupt'e sid'iĝ'ant'e.
“Cir'ist'o, sinjor'o”.
“Kio'n vi vol'as?”
“Bon'vol'u, sinjor'o, ĉu vi pov'as dir'i, kiu sinjor'o en vi'a parti'o port'as hel'blu'a'n frak'o'n kun or'um'it'a buton'o sur kiu leg'iĝ'as K.P.?”
“Ĝi est'as for'don'it'a por bros'ad'o”, pens'is sinjor'o Pikviko, “kaj la hom'o forges'is al kiu ĝi aparten'as”.
“Sinjor'o Vinklo”, li dir'is, “du'a najbar'a ĉambr'o, dekstr'e”.
“Dank'o'n, sinjor'o”, dir'is la cir'ist'o kaj for'ir'is.
“Kio est'as?” kri'is sinjor'o Tupmano, kiam laŭt'a frap'ad'o sur li'a pord'o vek'is li'n el li'a sen'konsci'a ripoz'o.
“Ĉu mi pov'as parol'i al sinjor'o Vinklo, sinjor'o?” respond'is la cir'ist'o de ekster'e.
“Vinklo! Vinklo!” kri'is sinjor'o Tupmano, vok'ant'e al la intern'a ĉambr'o.
“Kio?” respond'is mal'laŭt'a voĉ'o el sub la lit'tol'aĵ'o.
“Oni vol'as vi'n… iu ĉe la pord'o…” — kaj streĉ'int'e si'n por prononc'i tiom, sinjor'o Tresio Tupmano ĉirkaŭ'turn'iĝ'is kaj de'nov'e en'dorm'iĝ'is profund'e.
“Vol'as!” dir'is sinjor'o Vinklo, hast'e salt'int'e el la lit'o kaj sur'met'ant'e kelk'a'j'n pec'o'j'n da vest'aĵ'o: “vol'as! Tiom distanc'e de la ĉef'urb'o… Kiu en'tut'e pov'as vol'i mi'n?”
“Sinjor'o en la kaf'o'ĉambr'o, sinjor'o”, respond'is la cir'ist'o, kiam sinjor'o Vinklo mal'ferm'is la pord'o'n kaj front'is li'n, “la sinjor'o dir'as, ke li re'ten'os vi'n nur ne'long'e, sinjor'o, sed li ne pov'as akcept'i rifuz'o'n”.
“Tre strang'e!” dir'is sinjor'o Vinklo, “mi tuj sub'e'n'ir'os”.
Li rapid'e volv'is si'n en vojaĝ'ŝal'o kaj tualet'a rob'o kaj ir'is sub'e'n. Mal'jun'ul'in'o kaj par'o da kelner'o'j pur'ig'ad'is la kaf'o'ĉambr'o'n, kaj oficir'o en ne'formal'a uniform'o el'rigard'is tra la fenestr'o. Li turn'is si'n kiam sinjor'o Vinklo en'ven'is, kaj rigid'e kap'salut'is. Ordon'int'e ke la serv'ist'o'j for'ir'u, kaj tre zorg'e ferm'int'e la pord'o'n, li dir'is:
“Sinjor'o Vinklo, supoz'ebl'e, ĉu?”
“Mi'a nom'o ja est'as Vinklo, sinjor'o”.
“Vi ne surpriz'iĝ'os, sinjor'o, kiam mi inform'as vi'n, ke mi ven'is hodiaŭ maten'e komplez'e al mi'a amik'o, doktor'o Ŝovulo de la 97a regiment'o”.
“Ĉu doktor'o Ŝovulo?” dir'is sinjor'o Vinklo.
“Doktor'o Ŝovulo. Li pet'is mi'n esprim'i li'a'n opini'o'n, ke vi'a kondut'o pas'int'vesper'e est'is tia, kia'n neni'u sinjor'o pov'us toler'i, kaj (li al'don'is) kia'n neni'u sinjor'o uz'us rilat'e ali'a'n”.
La mir'eg'o de sinjor'o Vinklo est'is tro real'a, kaj tro evident'a, por evit'i la observ'ad'o'n de la amik'o de doktor'o Ŝovulo, sekv'e li daŭr'ig'is:
“Mi'a amik'o, doktor'o Ŝovulo, pet'is mi'n al'don'i, ke li firm'e konvink'iĝ'is, ke vi est'is ebri'a dum part'o de la vesper'o, kaj ebl'e ne konsci'is pri la ampleks'o de la ofend'o, kiu'n vi kulp'is. Li komisi'is mi'n dir'i, ke se tio'n vi pretend'us kiel sen'kulp'ig'o'n de vi'a kondut'o, li konsent'us akcept'i skrib'it'a'n pardon'pet'o'n skrib'ot'a'n de vi laŭ mi'a dikt'ad'o”.
“Ĉu skrib'it'a'n pardon'pet'o'n!” ripet'is sinjor'o Vinklo, per la plej'ebl'e emfaz'a ton'o de mir'eg'o.
“Kompren'ebl'e vi sci'as la alternativ'o'n”, respond'is la vizit'ant'o, sen'perturb'e.
“Ĉu tiu ĉi mesaĝ'o est'is don'it'a al vi laŭ'nom'e?” demand'is sinjor'o Vinklo, kies intelekt'o est'is sen'esper'e konfuz'it'a pro tiu ekster'ordinar'a konversaci'o.
“Mi mem ne ĉe'est'is”, respond'is la vizit'ant'o, “kaj sekv'e de vi'a firm'a rifuz'o trans'don'i vi'a'n nom'kart'o'n al doktor'o Ŝovulo, tiu sinjor'o pet'is mi'n ident'ig'i la port'int'o'n de tre ne'kutim'a frak'o — hel'blu'a frak'o kun or'um'it'a buton'o montr'ant'a bust'o'n kaj la liter'o'j'n K.P.”
Sinjor'o Vinklo ver'e ŝancel'iĝ'is pro mir'o, kiam li aŭd'is si'a'n propr'a'n kostum'o'n tiel preciz'e pri'skrib'it'a. La amik'o de doktor'o Ŝovulo daŭr'ig'is:
“Pro la enket'o, kiu'n mi entrepren'is ĵus ĉe la bar'o mi konvink'iĝ'is, ke la posed'ant'o de la dir'it'a frak'o al'ven'is ĉi tie'n kun tri sinjor'o'j hieraŭ post'tag'mez'e. Mi tuj send'is serv'ist'o'n al la sinjor'o pri'skrib'it'a kiel la ĉef'o de la parti'o, kaj li tuj referenc'is mi'n al vi”.
Se la ĉef'tur'o de la kastel'o Roĉestera subit'e for'marŝ'us de si'a fundament'o kaj star'ig'us si'n antaŭ la fenestr'o de la kaf'o'ĉambr'o, la surpriz'o de sinjor'o Vinklo est'us bagatel'a kompar'e kun la profund'a mir'eg'o kun kiu li aŭd'is tiu'n al'parol'o'n. Li'a unu'a impres'o est'is, ke li'a frak'o est'is ŝtel'it'a.
“Ĉu vi permes'os, ke mi de'ten'u vi'n moment'e?” li dir'is.
“Cert'e”, respond'is la ne'bon'ven'a vizit'ant'o.
Sinjor'o Vinklo kur'is hast'e supr'e'n, kaj per trem'a man'o mal'ferm'is la valiz'o'n. Trov'iĝ'is la frak'o en si'a kutim'a lok'o, sed ĝi montr'is proksim'e inspekt'at'e, evident'a'j'n sign'o'j'n de antaŭ'nokt'a port'ad'o.
“Dev'as est'i ver'a”, dir'is sinjor'o Vinklo, las'ant'e fal'i el si'a'j man'o'j la frak'o'n. “Mi trink'is tro da vin'o post la vesper'manĝ'o, kaj tre svag'e memor'as promen'ad'o'n tra la strat'o'j kaj cigar'fum'ad'o'n post'e. La fakt'o est'as, ke mi tre ebri'iĝ'is… Mi ver'ŝajn'e vest'is mi'a'n frak'o'n… ir'is i'e'n… kaj ofend'is iu'n… mi tio'n ne plu dub'as, kaj tiu ĉi mesaĝ'o est'as la terur'a sekv'o”.
Dir'int'e tio'n, sinjor'o Vinklo retro'ir'is direkt'e al la kaf'o'ĉambr'o, morn'e kaj tim'ig'e decid'int'e akcept'i la defi'o'n de la milit'em'a doktor'o Ŝovulo kaj toler'i la plej'ebl'e mal'bon'a'j'n sekv'o'j'n, kiu'j ebl'e okaz'us.
Al tiu decid'o instig'is sinjor'o'n Vinklo divers'a'j motiv'o'j; el kiu'j la ĉef'a est'is li'a reputaci'o en la klub'o. Oni ĉiam estim'is li'n kiel alt'a'n aŭtoritat'o'n rilat'e al ĉiu'j afer'o'j distr'a'j kaj man'lert'a'j, ĉu atak'a'j, defend'a'j aŭ neŭtral'a'j, kaj se, je tiu ĉi tut'unu'a okaz'o de prov'iĝ'o, li for'kaŭr'us de la pruv'o sub l’ okul'o de si'a ĉef'o, li'a'j fam'o kaj reputaci'o est'us por ĉiam perd'it'a'j. Ceter'e, li memor'is aŭd'i oft'a'n supoz'o'n ĉe la inic'it'o'j tiu'rilat'e, ke laŭ sub'kompren'it'a aranĝ'o inter la sekundant'o'j la pistol'o'j mal'oft'e est'is ŝarĝ'it'a'j je kugl'o'j, kaj krom'e li pri'pens'is, ke se li pet'us sinjor'o'n Snodgraso rol'i kiel li'a sekundant'o kaj bild'ig'us al li la danĝer'o'n ard'a'fraz'e, tiu sinjor'o ebl'e komunik'us la inform'o'n al sinjor'o Pikviko, kiu cert'e inform'us sen'prokrast'e la lok'a'j'n aŭtoritat'o'j'n kaj tiel mal'help'us la mort'ig'o'n aŭ vund'iĝ'o'n de si'a kun'ul'o.
Tia'j est'is li'a'j pens'o'j, kiam li re'ven'is al la kaf'o'ĉambr'o kaj sci'ig'is si'a'n intenc'o'n akcept'i la defi'o'n de la doktor'o.
“Ĉu vi prezent'os mi'n al amik'o por aranĝ'i la hor'o'n kaj lok'o'n de la renkont'iĝ'o?” dir'is la oficir'o.
“Tut'e ne neces'as”, respond'is sinjor'o Vinklo, “difin'u ili'n al mi, kaj mi pov'os varb'i la ĉe'est'o'n de amik'o post'e”.
“Ĉu ni dir'u: je sun'sub'ir'o hodiaŭ vesper'e?” demand'is la oficir'o laŭ voĉ'ton'o mal'zorg'a.
“Tre bon'e”, respond'is sinjor'o Vinklo, pens'ant'e en si'a kor'o, ke est'is tre mal'bon'e.
“Vi kon'as Fortik'aĵ'o'n Pit'o, ĉu?”
“Jes, mi vid'is ĝi'n hieraŭ”.
“Se vi bon'vol'os turn'iĝ'i sur la kamp'o'n, kiu rand'as la fos'aĵ'o'n, laŭ'ir'os la voj'et'o'n mal'dekstr'e'n, tiam vi ating'os angul'o'n de la fortik'aĵ'o kaj daŭr'ig'os rekt'e antaŭ'e'n, ĝis vi vid'os mi'n, mi antaŭ'ir'os vi'n ĝis sol'ec'a lok'o, kie la afer'o pov'os est'i aranĝ'it'a sen tim'o pri inter'romp'o”.
“Tim'o pri inter'romp'o!” pens'is sinjor'o Vinklo.
“Neni'o ali'a aranĝ'end'a, mi opini'as”, dir'is la oficir'o.
“Mi ne konsci'as pri io ali'a”, respond'is sinjor'o Vinklo. “Ĝis re'vid'o!”
“Ĝis re'vid'o!” kaj la oficir'o fajf'is gaj'a'n ari'o'n for'ir'ant'e.
La maten'manĝ'o tiu'maten'e for'pas'is pez'e. Sinjor'o Tupmano est'is en neni'u stat'o por el'lit'iĝ'i post la ne'kutim'a diboĉ'o de la antaŭ'a vesper'o; sinjor'o Snodgraso ŝajn'is reg'at'a de poet'ec'a deprim'o de l’ anim'o; kaj eĉ sinjor'o Pikviko vid'ig'is ne'kutim'a'n em'o'n al silent'o kaj sod'akv'o. Sinjor'o Vinklo avid'e atend'is ebl'a'n okaz'o'n: tiu ne long'e mank'is. Sinjor'o Snodgraso propon'is vizit'i la kastel'o'n, kaj ĉar sinjor'o Vinklo est'is la sol'a parti'an'o, kiu em'is promen'i, ili el'ir'is kun'e.
“Snodgraso”, dir'is sinjor'o Vinklo, kiam ili for'las'is la publik'a'n voj'o'n, “Snodgraso, kar'a hom'o, ĉu mi pov'as fid'i pri vi'a diskret'o?” Dir'ant'e tio'n li plej pi'e kaj mal'fals'e esper'is, ke tio'n li ne pov'os.
“Mi pov'as”, respond'is sinjor'o Snodgraso. “Aŭd'u mi'n ĵur'i…”
“Ne, ne”, inter'romp'is Vinklo tim'ig'it'a pro la ebl'ec'o, ke li'a kun'ul'o ne'konsci'e lig'os si'n ne don'i inform'o'j'n. “Ne ĵur'u, ne ĵur'u, tio tut'e ne neces'as”.
Sinjor'o Snodgraso fal'ig'is la man'o'n, kiu'n li konform'e al poezi'a spirit'o lev'is al la nub'o'j dum la antaŭ'a asert'o, kaj vid'ig'is mien'o'n de atent'o.
“Mi dezir'as vi'a'n help'o'n, kar'a hom'o, pri afer'o honor'a”, dir'is sinjor'o Vinklo.
“Tio'n vi ricev'os”, respond'is sinjor'o Snodgraso kapt'ant'e la man'o'n de si'a amik'o.
“Kun iu doktor'o… Doktor'o Ŝovulo de la naŭ'dek-sep'a regiment'o”, dir'is sinjor'o Vinklo, dezir'ant'e plej'ebl'e grav'ig'i la afer'o'n, “afer'o kun oficir'o, akompan'at'a de ali'a oficir'o, je sun'sub'ir'o hodiaŭ vesper'e, sur sol'ec'a kamp'o post Fortik'aĵ'o Pit'o”.
“Mi kun'est'os”, dir'is sinjor'o Snodgraso.
Li est'is surpriz'it'a, sed neniel konstern'it'a. Est'as ekster'ordinar'e, kiom sen'perturb'a pov'as est'i en tia'j cirkonstanc'o'j iu ajn, kiu ne est'as la ĉef'rol'ant'o. Sinjor'o Vinklo est'is forges'int'a tio'n. Li taks'is la sent'o'j'n de si'a amik'o laŭ la propr'a'j.
“La sekv'o'j ebl'e est'os terur'a'j”, dir'is sinjor'o Vinklo.
“Mi esper'as, ke ne”, dir'is sinjor'o Snodgraso.
“La doktor'o, mi kred'as, est'as tre kapabl'a paf'ant'o”, dir'is sinjor'o Vinklo.
“Plej'oft'e tia'j est'as la arme'an'o'j”, koment'is sinjor'o Snodgraso trankvil'e, “sed ankaŭ vi est'as tia, ĉu ne?”
Sinjor'o Vinklo respond'is jes'e kaj konstat'ant'e, ke li ne sufiĉ'e alarm'is si'a'n kun'ul'o'n, li ŝanĝ'is la star'punkt'o'n.
“Snodgraso”, li dir'is per la voĉ'o emoci'e trem'ant'a, “se mi fal'os, vi trov'os en pak'aĵ'o, kiu'n mi en'man'ig'os al vi, leter'o'n al mi'a… al mi'a patr'o”.
Ankaŭ tiu atak'o mal'sukces'is. Sinjor'o Snodgraso est'is tuŝ'it'a, sed li konsent'is liver'i la leter'o'n tiel serv'o'pret'e, kvazaŭ li est'us oficial'a poŝt'ist'o.
“Se mi fal'os”, dir'is sinjor'o Vinklo, “aŭ se la doktor'o fal'os, vi, mi'a kar'a amik'o, est'os juĝ'it'a kiel help'ant'o antaŭ la far'o. Ĉu mi implik'u mi'a'n amik'o'n en ekzil'o'n… ebl'e dum'viv'a'n!”
Sinjor'o Snodgraso je tio iom'et'e kun'tir'iĝ'is, sed li'a hero'ec'o est'is ne'venk'ebl'a.
“Pro amik'ec'o”, li fervor'e prononc'is, “mi risk'us ĉi'a'j'n danĝer'o'j'n”.
Kiom sinjor'o Vinklo mal'ben'is la dediĉ'it'a'n amik'ec'o'n de si'a amik'o, dum ili plu marŝ'ad'is silent'e, unu apud la ali'a, dum kelk'a'j minut'o'j, ĉiu tremp'it'a en la propr'a medit'ad'o! La maten'o for'pas'ad'is, li iĝ'is sen'esper'a.
“Snodgraso”, li dir'is subit'e halt'ant'e, “nepr'e ne permes'u, ke en tiu ĉi afer'o mi est'u mal'help'at'a… Nepr'e ne inform'u la lok'a'j'n instanc'o'j'n… nepr'e ne akir'u la help'o'n de plur'a'j pac'gard'ist'o'j por arest'i mi'n aŭ doktor'o'n Ŝovulo de la naŭ'dek-sep'a regiment'o, aktual'e loĝ'ig'it'a en la kazern'o Ĉathama, kaj tiel mal'help'i tiu'n ĉi duel'o'n… Mi dir'as: nepr'e ne”.
Sinjor'o Snodgraso kapt'is varm'e la man'o'n de si'a amik'o, dum li entuziasm'e respond'is:
“Neniel kaj neniam!”
Trem'et'o tra'pas'is la korp'o'n de sinjor'o Vinklo, kiam fort'e inund'is li'n konvink'iĝ'o, ke li neni'o'n pov'as esper'i pro ek'tim'o de si'a amik'o, kaj ke li'a destin'o est'os far'iĝ'i viv'ant'a cel'tabul'o.
Kiam la stat'o de la afer'o est'is formal'e klar'ig'it'a al sinjor'o Snodgraso, kaj uj'o kun par'o da pistol'o'j duel'a'j, kun kontent'ig'a stok'o da pulvor'o, kugl'o'j kaj prajm'o'j, est'is lu'it'a de fabrik'ant'o en Roĉestero, la du amik'o'j re'ir'is al si'a hotel'o, kie sinjor'o Vinklo medit'u pri la ven'ont'a lukt'o, kaj sinjor'o Snodgraso aranĝ'u la batal'arm'il'o'j'n kaj ord'ig'u ili'n por tuj'a util'ig'o.
La vesper'o est'is mal'hel'a kaj pez'a, kiam ili de'nov'e el'ir'is al si'a ne'konven'a komisi'o. Sinjor'o Vinklo est'is volv'it'a en mantel'eg'o por evit'i observ'ad'o'n, kaj sinjor'o Snodgraso port'is sub si'a mantel'o la detru'a'j'n instrument'o'j'n.
“Ĉu vi hav'as ĉio'n?” dir'is sinjor'o Vinklo per mal'trankvil'a voĉ'o.
“Ĉio'n”, respond'is sinjor'o Snodgraso, “sufiĉ'e da munici'o, se hazard'e la paf'o'j ne traf'os. En la uj'o est'as kvar'on'funt'o da pulvor'o, kaj en mi'a poŝ'o est'as du ĵurnal'o'j por la ŝarg'ad'o'j”.
Tio est'is ekzempl'o'j de amik'ec'o pro kiu'j ajn'a hom'o atend'ebl'e sent'u fort'a'n dank'em'o'n. Oni dev'as supoz'i, ke la dank'em'o de sinjor'o Vinklo est'is tro fort'a por esprim'iĝ'i, ĉar li dir'is neni'o'n, sed daŭr'e marŝ'ad'is… iom mal'hast'e.
“Ni bon'eg'e akurat'as”, dir'is sinjor'o Snodgraso, dum ili trans'grimp'is la bar'il'o'n de la unu'a kamp'o, “la sun'o ĝust'e sub'e'n'ir'as”.
Sinjor'o Vinklo rigard'is al la sub'ir'ant'a glob'o, kaj dolor'e pri'pens'is la probabl'ec'o'n, ke li mem “sub'e'n'ir'os” post ne'long'e.
“Jen la oficir'o”, ek'kri'is sinjor'o Vinklo post kelk'minut'a promen'ad'o.
“Kie?” demand'is sinjor'o Snodgraso.
“Tie… la sinjor'o en la blu'a mantel'o”.
Sinjor'o Snodgraso rigard'is en la direkt'o indik'it'a de l’ montr'o'fingr'o de si'a amik'o kaj rimark'is figur'o'n, dens'e volv'it'a'n, laŭ la pri'skrib'o. La oficir'o vid'ig'is, ke li konsci'as pri ili'a ĉe'est'o, per et'a man'gest'o, kaj la du amik'o'j sekv'is li'n iom post'e, kiam li for'marŝ'is.
La vesper'o ĉiu'moment'e pli mal'hel'iĝ'is, kaj melankoli'a vent'o bru'et'is tra la sen'hom'a'j kamp'o'j, kvazaŭ mal'proksim'a gigant'o fajf'ant'a al si'a dom'hund'o. La mal'ĝoj'o de la scen'o sombr'e efik'is la sent'o'j'n de sinjor'o Vinklo. Li tik'eg'is, kiam ili preter'ir'is la tranĉe'angul'o'n, kiu aspekt'is kvazaŭ kolos'a tomb'o.
La oficir'o subit'e for'turn'iĝ'is de la voj'et'o kaj, trans'grimp'int'e palis'ar'o'n kaj heĝ'o'n, en'ir'is izol'ec'a'n kamp'o'n. Du sinjor'o'j tie atend'is; unu est'is gras'a sinjor'et'o kun nigr'a'j har'o'j, kaj la ali'a — korpulent'ul'o en pasament'a surtut'o — sid'is perfekt'e trankvil'anim'e sur fald'seĝ'o.
“La ali'a part'o'pren'ant'o, kaj ĥirurg'o, supoz'ebl'e”, dir'is sinjor'o Snodgraso. “Glut'u gut'o'n da brand'o”.
Sinjor'o Vinklo kapt'is la vimen'botel'o'n, propon'it'a'n de la amik'o, kaj en'sorb'is long'a'n glut'o'n el la stimul'a trink'aĵ'o.
“Mi'a amik'o, sinjor'o, sinjor'o Snodgraso”, dir'is sinjor'o Vinklo, kiam la oficir'o proksim'iĝ'is. La amik'o de doktor'o Ŝovulo riverenc'is kaj aper'ig'is uj'o'n simil'a'n al tiu port'at'a de sinjor'o Snodgraso.
“Neni'o pli dir'end'as, sinjor'o, laŭ mi'a opini'o”, li mal'varm'e koment'is, mal'ferm'ant'e la uj'o'n, “pardon'pet'o est'as firm'e rifuz'it'a”.
“Neni'o, sinjor'o”, dir'is sinjor'o Snodgraso, kiu mem komenc'is sent'i si'n iom ĝen'at'a.
“Ĉu vi vol'as marŝ'i antaŭ'e'n?” dir'is la oficir'o.
“Volont'e”, respond'is sinjor'o Snodgraso. La teren'o est'is mezur'it'a, kaj la prepar'labor'o'j est'is plen'um'it'a'j.
“Vi trov'os ĉi tiu'j'n pli bon'a'j ol vi'a'j propr'a'j”, dir'is la kontraŭ'ul'a sekundant'o, en'man'ig'ant'e si'a'j'n pistol'o'j'n. “Vi vid'is mi'n ŝarg'i ili'n. Ĉu vi kontraŭ'as ties uz'ad'o'n?”
“Nepr'e ne”, respond'is sinjor'o Snodgraso.
Tiu propon'o liber'ig'is li'n de konsider'ind'a embaras'iĝ'o, ĉar li'a'j antaŭ'a'j koncept'o'j pri pistol'ŝarg'ad'o est'is iom svag'a'j kaj ne'difin'it'a'j.
“Do ni rajt'as lok'i ni'a'j'n vir'o'j'n, mi opini'as”, daŭr'ig'is la oficir'o tiel indiferent'e, kvazaŭ la ĉef'rol'ant'o'j est'us ŝak'pec'o'j, kaj la sekundant'o'j est'us lud'ant'o'j.
“Mi opini'as, ke jes”, respond'is sinjor'o Snodgraso, kiu konsent'us pri ajn'a propon'o, tial ke li sci'is neni'o'n pri tia afer'o. La oficir'o trans'ir'is al doktor'o Ŝovulo, kaj sinjor'o Snodgraso al'ir'is sinjor'o'n Vinklo.
“Ĉio est'as pret'a”, li dir'is, propon'ant'e la pistol'o'n. “Don'u al mi vi'a'n mantel'o'n”.
“Vi hav'as la pak'aĵ'o'n, kar'a hom'o”, dir'is la kompat'ind'a Vinklo.
“En ord'o”, dir'is sinjor'o Snodgraso. “Star'u firm'e kaj vund'u li'n”.
Ven'is en la kap'o'n de sinjor'o Vinklo, ke tio tre simil'is la konsil'o'n, kiu'n don'as la apud'star'ant'o'j al la plej et'a knab'o en strat'a inter'bat'iĝ'o, nom'e: “Atak'u kaj venk'u” — admir'ind'a rekomend'o, se oni en'tut'e sci'us, kiel tio'n plen'um'i. Li de'met'is si'a'n mantel'o'n, tamen, sen'parol'e — ĝi ĉiam postul'is long'a'n mal'lig'ad'o'n, tiu mantel'o — kaj akcept'is la pistol'o'n. La sekundant'o'j re'tir'iĝ'is, la sinjor'o sur la fald'seĝ'o far'is sam'e, kaj la batal'ont'o'j proksim'iĝ'is unu al la ali'a.
Sinjor'o Vinklo ĉiam est'is el'star'e hom'am'ec'a. Konjekt'ebl'e ĝust'e li'a mal'dezir'o intenc'e far'i domaĝ'o'n al hom'frat'o kaŭz'is, ke li ferm'is si'a'j'n okul'o'j'n, kiam li ating'is la fatal'a'n lok'o'n; kaj ke la ferm'it'ec'o de li'a'j okul'o'j mal'help'is al li observ'i la tre ekster'ordinar'a'n kaj ne'klar'ig'ebl'a'n si'n'ten'o'n de doktor'o Ŝovulo. Tiu sinjor'o tik'eg'is, gap'is, re'tir'iĝ'is, frot'is si'a'j'n okul'o'j'n, de'nov'e gap'is kaj fin'e kri'is:
“Ĉes'u, ĉes'u!”
“Kio'n signif'as tio?” dir'is doktor'o Ŝovulo, kiam li'a amik'o kaj sinjor'o Snodgraso al'kur'is. “Ne est'as tiu vir'o”.
“Ĉu ne tiu vir'o?” dir'is la sekundant'o de doktor'o Ŝovulo.
“Ĉu ne tiu vir'o?” dir'is sinjor'o Snodgraso.
“Ne tiu vir'o!” dir'is la sinjor'o kun la fald'seĝ'o en la man'o.
“Nepr'e ne”, respond'is la et'a doktor'o. “Tiu ne est'as la person'o, kiu ofend'is mi'n hieraŭ'a nokt'e”.
“Tre ekster'ordinar'e!” kri'is la oficir'o.
“Tre”, dir'is la sinjor'o kun la fald'seĝ'o. “Rest'as la demand'o, ĉu tiu sinjor'o, est'ant'e sur la teren'o, ne est'u konsider'at'a, princip'e, kiel la individu'o ofend'int'a ni'a'n amik'o'n, doktor'o'n Ŝovulo, hieraŭ nokt'e, ĉu li aŭ ne li est'as fakt'e la sam'a individu'o”, kaj el'ig'int'e tiu'n sugest'o'n, laŭ mien'o tre saĝ'a kaj mister'a, la vir'o kun la fald'seĝ'o en'snuf'is amas'o'n da flar'tabak'o, kaj profund'e ĉirkaŭ'rigard'is kun la mien'o de aŭtoritat'o pri tia'j afer'o'j.
Jam sinjor'o Vinklo mal'ferm'is si'a'j'n okul'o'j'n kaj ankaŭ si'a'j'n orel'o'j'n, kiam li aŭd'is si'a'n kontraŭ'ul'o'n vok'i por ĉes'ig'o de la batal'o, kaj rimark'int'e per ties post'a parol'ad'o, ke trov'iĝ'as sen'dub'e iu erar'o en la afer'o, li tuj antaŭ'vid'is la pli favor'a'n reputaci'o'n, kiu'n li ne'evit'ebl'e akir'us kaŝ'ant'e la ver'a'n motiv'o'n de si'a defi'akcept'o; sekv'e li paŝ'is brav'e antaŭ'e'n kaj dir'is:
“Mi ne est'as tiu vir'o. Mi tio'n sci'as”.
“Do tio”, dir'is la vir'o kun la fald'seĝ'o, “est'as ofend'o al doktor'o Ŝovulo, kaj sufiĉ'a kial'o por tuj'a daŭr'ig'o”.
“Silent'u, mi pet'as, Pejno”, dir'is la sekundant'o de la doktor'o. “Kial vi ne inform'is mi'n pri tio hodiaŭ maten'e, sinjor'o?”
“Ĝust'e tiel… ĝust'e tiel”, dir'is la vir'o kun la fald'seĝ'o indign'e.
“Mi tre pet'as, ke vi mut'iĝ'u, Pejno”, dir'is la ali'a. “Ĉu mi rajt'as ripet'i mi'a'n demand'o'n, sinjor'o?”
“Ĉar, sinjor'o”, respond'is sinjor'o Vinklo, kiu jam dispon'is temp'o'n por pri'pens'i si'a'n respond'o'n, “ĉar, sinjor'o, vi pri'skrib'is ebri'a'n kaj ne'ĝentleman'a'n person'o'n, kiu port'is frak'o'n, kiu'n mi hav'as la honor'o'n ne nur port'i, sed ankaŭ invent'i kaj propon'i ĝi'n, sinjor'o, por la uniform'o de la Klub'o Pikvika en Londono. La honor'o'n de tiu uniform'o mi sent'as mi'n dev'ig'at'a defend'i, kaj mi sekv'e, sen'enket'e, akcept'is la defi'o'n, kiu'n vi propon'is al mi”.
“Mi'a kar'a sinjor'o”, dir'is la bon'humor'a et'a doktor'o, al'ven'ant'e kun la etend'it'a man'o, “mi honor'as vi'a'n brav'ul'ec'o'n. Permes'u al mi dir'i, sinjor'o, ke mi tre admir'as vi'a'n kondut'o'n, kaj ekstrem'e bedaŭr'as, ke mi kaŭz'is al vi la ĝen'o'n de tiu ĉi renkont'iĝ'o, sen'cel'e”.
“Mi pet'as, ke vi ne pri'parol'u tio'n, sinjor'o”, dir'is sinjor'o Vinklo.
“Mi fier'os pri vi'a kon'at'ec'o, sinjor'o”, dir'is la et'a doktor'o.
“Hav'ig'os al mi la plej grand'a'n plezur'o'n kon'at'iĝ'i kun vi, sinjor'o”, respond'is sinjor'o Vinklo.
La doktor'o kaj sinjor'o Vinklo man'prem'is, kaj post'e sinjor'o Vinklo kaj leŭtenant'o Tapeltono (la sekundant'o de la doktor'o), kaj post'e sinjor'o Vinklo kaj la vir'o kun la fald'seĝ'o, kaj fin'e sinjor'o Vinklo kaj sinjor'o Snodgraso; tiu last'a sinjor'o est'is en grand'a admir'o pro la nobl'a kondut'o de si'a hero'a amik'o.
“Ŝajn'as al mi, ke ni rajt'as ferm'i la kun'sid'o'n”, dir'is leŭtenant'o Tapeltono.
“Volont'e”, al'don'is la doktor'o.
“Krom”, inter'met'is la vir'o kun la fald'seĝ'o, “krom se sinjor'o Vinklo sent'as si'n ofend'it'a pro la defi'o; tiu'okaz'e, mi sub'met'as, li rajt'as kontent'ig'o'n”.
Sinjor'o Vinklo, tre mal'ego'ism'e, esprim'is si'a'n jam komplet'a'n kontent'o'n.
“Aŭ ebl'e”, dir'is la vir'o kun la fald'seĝ'o, “la sekundant'o de la sinjor'o ebl'e sent'os si'n ofend'it'a pro kelk'a'j koment'o'j el'las'it'a'j de mi en pli fru'a etap'o de tiu ĉi renkont'iĝ'o: se jes, mi tre plezur'e kontent'ig'os li'n sen'prokrast'e”.
Sinjor'o Snodgraso hast'e pri'skrib'is si'n tre'eg'e dank'em'a pro la bel'a propon'o de la last'a parol'int'o, kiu'n li rifuz'as nur pro si'a komplet'a kontent'o pri la tut'a okaz'int'aĵ'o. La du sekundant'o'j aranĝ'is la uj'o'j'n, kaj la tut'a parti'o for'las'is la teren'o'n mult'e pli vigl'e ol dum la al'ven'o.
“Ĉu vi long'e rest'os ĉi tie?” demand'is doktor'o Ŝovulo al sinjor'o Vinklo, dum ili kun'e marŝ'ad'is plej amik'ec'e.
“Mi opini'as, ke ni for'ir'os post'morgaŭ”, est'is la respond'o.
“Mi esper'as, ke mi hav'os la plezur'o'n renkont'i vi'n kaj vi'a'n amik'o'n ĉe mi'a loĝ'ej'o, kaj pas'ig'os kun vi agrabl'a'n vesper'o'n, post tiu ĝen'a mis'kompren'o, — dir'is la et'a doktor'o. “Ĉu vi est'os liber'a'j hodiaŭ vesper'e?”
“Ĉi tie akompan'as ni'n kelk'a'j amik'o'j”, respond'is sinjor'o Vinklo, “kaj mi ne vol'us for'las'i ili'n hodiaŭ vesper'e. Ebl'e vi kaj vi'a amik'o al'iĝ'u al ni en la Vir'bov'o?”
“Kun grand'a plezur'o”, dir'is la et'a doktor'o, “ĉu la dek'a hor'o est'os tro mal'fru'a por du'on'hor'a vizit'o?”
“Ho, cert'e ne”, dir'is sinjor'o Vinklo. “Mi tre ĝoj'e prezent'os vi'n al mi'a'j amik'o'j, sinjor'o Pikviko kaj sinjor'o Tupmano”.
“Tio tre plezur'ig'os mi'n, mi est'as cert'a”, respond'is doktor'o Ŝovulo, ne suspekt'ant'e, kiu est'as sinjor'o Tupmano.
“Vi cert'e ven'os, ĉu?” dir'is sinjor'o Snodgraso.
“Ho, nepr'e”.
Jam ili al'ven'is la voj'o'n. Kor'a'j adiaŭ'o'j est'is inter'ŝanĝ'it'a'j, kaj la parti'o dis'iĝ'is. Doktor'o Ŝovulo kaj li'a'j amik'o'j re'ir'is al la kazern'o, kaj sinjor'o Vinklo, akompan'at'e de si'a amik'o sinjor'o Snodgraso, re'ir'is al si'a hotel'o.
